25 Apr 2015

ျမန္မာ ျပည္ေထာင္ စု အဓိပၸာယ္


ျမန္မာ ျပည္ေထာင္ စု  အဓိပၸာယ္

=======


" ယခု ( State ) ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဗမာျပည္မွာ မဖြဲ႕စည္းမိၾကေသးပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ဖြဲ႕စည္းမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ဘယ္နယ္ေတြ ပါမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ က်က်နန သတ္မွတ္ျပီးသား မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ "
...
" ျမန္မာ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ အထူးရွင္းျပ ေနစရာ မလိုပါဘူး။ သည္ႏိုင္ငံေတာ္ကို ျပည္ေထာင္စုေတြ စုထားမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေလာက္ ပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ အခု ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒဟာ (United Constitution ) လူတမ်ိဳးတည္း ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲႏွင့္ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံု ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ "
...
" အဲသည္ေတာ့ သည္ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ဘယ္နယ္ေတြ ပါရမည္ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ သည္အထဲမွာ ထည့္ထားတာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ ပါခ်င္တဲ့ လူေတြ ပါၾက။ အဓိပၸာယ္က နယ္ကို သတ္မွတ္ မထားပဲႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ႏိုင္ငံေတာ္လို႔ သာမည ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ "
...
လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ဗိသုကာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးေအာင္ဆန္း
၁၉၄၇ ခု ၊ ဇြန္လ ၁၆ ရက္၊ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး စတုတၳေန႔တြင္ တင္သြင္းခဲ့ေသာ
ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္ ပက္သက္သည့္ လမ္းညႊန္ ျပ႒ာန္းခ်က္ ၇ ခ်က္မွ ေကာက္ႏွုတ္ခ်က္

Burma = ျမန္မာႏိုင္ငံ

၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရ သုံးစြဲပံုအတိုင္း
Burma = ျမန္မာႏိုင္ငံ ဟု ဆက္လက္သုံးႏွုံးခဲ့သည္။

မူရင္းအဂၤလိပ္ေဝါဟာရတြင္ Burma = ဗမာဟူ၍ မသုံးစြဲေခ်။


ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့တို႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နည္းပရိယာယ္မ်ား

ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့တို႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နည္းပရိယာယ္မ်ား
===========================


ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စတင္ျခင္း
-------------------------------------

အဂၤလိပ္တို႕သည္ ပထမကမ႓ာစစ္ၾကီး ျပီးလုနီးအခ်ိန္ စစ္ေရးဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ားမွ လူအားေငြအား ကူညီမႈကို ရရွိရန္အတြက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အတြင္းဝန္ၾကီး မစၥတာ မြန္ေတဂူက " ဗမာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကို တာဝန္ခံ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တစ တစ တိုးျမႇင့္ေပးမည္"ဟု ၁၉၂၁ ခုႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕က ေၾကညာခဲ့သည္။ ဗမာအပါအဝင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ကို တိုးျမႇင့္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အဂၤလိပ္ပါလီမန္တြင္ တင္သြင္းအတည္ျပဳျပီးေနာက္ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ အိႏၵိယ၌ အတည္ျပဳခဲ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ဗမာျပည္အား ခ်န္လွပ္ထားခဲ့၍ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာတြင္ ဝိႈက္ေကာ္မတီအမည္ရွိ စံုစမ္းေရးေကာ္မတီ ဖြဲ့စည္း၍ ဗမာျပည္သို႕ သီးျခားေစလႊတ္ စံုစမ္းေစမည္ဟု အဆိုျပဳလာ၏။

ထိုအေတာအတြင္း ဗမာျပည္သူတို႕၏ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈမွာ တစတစ ျမင့္မားလာၾကသည္။ ဂ်ီစီဘီေအအဖြဲ့ခ်ဳပ္ၾကီး၏ ဩဇာလည္း ပိုမို၍ ၾကီးမားလာသည္။ ဝံသာႏုတို႕၏ လႈပ္ရွားမႈသည္လည္း က်ယ္ျပန္႕၍ လာသည္။ ထိုသို႕ႏိုးၾကားမႈမ်ား၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕လာသည္ႏွင့္ အမွ် ယခင္က ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ " အိႏၵိယထက္ ေနာက္တန္းမက်ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဗမာတို႕အား ေပးရမည္"ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရးေတာင္းဆိုခ်က္အစား ဒိုင္အာခီထက္ အဆင့္ျမင့္သည့္ " ဟုမၼ႐ူးေခၚ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေပးရမည္"ဟု တဆင့္တက္၍ ေတာင္းဆိုၾကသည္။

၁၉၂၁ ခုႏွစ္၂ေဖဖြာရီလတြင္ က်င္းပသည့္ ဂ်ီစီဘီေအ ဂ်င္နရယ္ေကာင္စီ အစည္းအေဝးႏွင့္ ၁၉၂၁ ေအာက္တိုဘာလတြင္ က်င္းပသည့္ မန္တေလးျမိဳ႕ နဝမေျမာက္ ဂ်ီစီဘီေအ ကြန္ဖရင့္ၾကီး၏ ႏိုင္ငံေရးဆုံးျဖတ္ခ်က္တို႕တြင္ ဟုမၼ႐ူး အျမန္ဆုံး ေပးရမည္ဟူေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ တဆင့္တက္၍ အေရးဆိုတိုက္ပြဲဝင္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။

အဂၤလိပ္တို႕သည္ ဗမာျပည္အား ၁၉၂၃ ခုႏွစ္ေရာက္မွသာ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေပးအပ္ရာ၊ အိႏၵိယထက္ ႏွစ္ႏွစ္မွ် ေနာက္က်႐ံုခဲ့ေပသည္။ သို႕ေနာက္က်႐ံုသာမက ဗမာျပည္သူတရပ္လုံးက သပိတ္ေမွာက္ဆႏၵျပျခင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေပသည္။

ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပံုသဏၭန္ႏွင့္ အာဏာ
------------------------------------------------

ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပံုသဏၭန္သည္ အဂၤလိပ္အစိုးရႏွင့္ ဗမာျပည္သူတို႕ တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ခြဲေဝအုပ္ခ်ဳပ္ရမည့္ ပံုသဏၭန္ ျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဌာနေပါင္း ၁၀၂ ဌာန ခြဲျခားထားျပီး ျဗိတိသွ်-အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက ၄၇ ဌာန၊ ဗမာႏိုင္ငံ ဒုတိယဘုရင္ခံ ( ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတည္ျပဳျပီးခ်ိန္မွစ၍ ဗမာႏိုင္ငံဘုရင္ခံ)က ၃၃ ဌာန၊ တိုင္းျပည္မွ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သည့္ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္မ်ားက ၂၂ ဌာန အားျဖင့္ တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကေစရမည္ ျဖစ္သည္။ ဗမာႏိုင္ငံကို အိႏၵိယျပည္နယ္တခု အျဖစ္ပင္ ဆက္လက္ထားရွိလ်က္ ဒိုင္အာခီစနစ္ကို ဆယ္ႏွစ္မွ် အစမ္းသေဘာ အုပ္ခ်ဳပ္ေစမည္ ျဖစ္သည္။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို သုံးပိုင္းခြဲထားရာ တပိုင္းကို ျဗိတိသွ်-အိႏၵိယ ဗဟိုအစိုးရက တိုက္႐ိုက္အုပ္ခ်ဳပ္၍ တပိုင္းကို ဗမာျပည္ဘုရင္ခံကိုယ္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္၏။ က်န္တပိုင္းကိုသာလွ်င္ ႏိုင္ငံတြင္း၌ ေရြးေကာက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္တို႕က ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေပးေသာ သစ္ေတာႏွင့္ ပညာေရးဝန္ၾကီး ႏွစ္ဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ရ၏။ ယင္းဝန္ၾကီးဌာနႏွစ္ခုမွာလည္း ထိုက္တန္ေသာ အာဏာ အျပည့္အဝ ရွိသည္ မဟုတ္၊ ဘုရင္ခံ၏ သေဘာတူညီခ်က္အရသာလွ်င္ အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ဌာနမ်ား ျဖစ္၏။ ထို႕ျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ဝႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသ စေသာ ေဒသမ်ားကို ဘုရင္ခံ လက္ေအာက္တြင္ ခြၽင္းခ်န္နယ္မ်ား အျဖစ္ထားရွိ၍ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ႏိုင္ခြင့္ မရွိေပ။

ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒအရ ေပၚေပါက္လာမည္ ဒိုင္အာခီလႊတ္ေတာ္ ပံုသဏၭန္ႏွင့္ အာဏာမွာ ယခင္ ဒုတိယဘုရင္ခံ၏ အတိုင္ပင္ခံေကာင္စီႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ျပည္သူတို႕ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သည့္ အမတ္မ်ား ပါဝင္၍ ပိုမိုျမင့္မားလာသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ့္အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာပိုင္မႈမွာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့သစၥာခံ ဘုရင္ခံလက္တြင္သာ ရွိေပသည္။

ဒိုင္အာခီဥပေဒျပဳေကာင္စီတြင္ အမတ္ ၁၀၃ ေယာက္ ထားမည္ျဖစ္ရာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

ဗမာတိုင္းရင္းသားတို႕အတြက္ ------------------------ ၅၈ ေနရာ
ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ ( သီးျခား) --------------- ၅ ။
အိႏၵိယအမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ --------------------------- ၈ ။
အဂၤလိပ္ကျပားမ်ားအတြက္ ---------------------------- ၁ ။
ဥေရာပတိုက္သားမ်ားအတြက္ ------------------------- ၁ ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကိုယ္စားလွယ္အတြက္ ----------- ၁ ။
ဗမာကုန္သည္ၾကီးအသင္းအတြက္ --------------------- ၁ ။
ဥေရာပကုန္သည္ၾကီးအသင္းအတြက္ ------------------ ၁ ။
တရုတ္ကုန္သည္အသင္းအတြက္ ----------------------- ၁ ။
ဥေရာပတိုက္သား ေရာင္းဝယ္ေရးအဖြဲ့ အတြက္ ------- ၁ ။
အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကုန္သည္အသင္းအတြက္ ------------ ၁ ။
ဘုရင္ခံခန္႕ ------------------------------------------------ ၂၁ ။
အစိုးရအရာရွိ ---------------------------------------------- ၂ ။
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ေပါင္း ---------------------------------------------------- ၁၀၃ ေနရာ

အထက္ပါစာရင္းကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ၄၅ ဦးမွာ ဘုရင္ခံ၏ သေဘာအတိုင္း ခန္႕ထားသူမ်ား အဂၤလိပ္၊ အဂၤလိပ္ကျပား၊ တရုတ္၊ ကုလားကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျဖစ္ၾကရာ၊ ထိုသူတို႕သည္ အဂၤလိပ္အစိုးရသေဘာက် လုပ္ေဆာင္မည့္ပုဂၢိဳလ္တို႕သာ ျဖစ္သည္။ ဗမာတိုင္းရင္းသား ၅၈ ဦးတြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးအယူဝါဒ တူညီျခင္း မရွိသူတို႕အတြင္း အကြဲကြဲအျပားျပား ပါဝင္ေနမည္ျဖစ္၍ စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္း ရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဘုရင္ခံ၏ သေဘာအတိုင္း ျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ အေျခတြင္ တည္ရွိေနေပသည္။

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ၅၀၀ဝိ/- စား ရာထူးၾကီး ေလးေနရာရွိျပီး ထိုေလးေနရာအနက္ ဘ႑ာေရး ႏွင့္ ျပည္ထဲေရးဌာနမ်ားအတြက္ ႏွစ္ဦးကို ဘုရင္ခံ အလိုက်ခန္႕မည္။ သစ္ေတာေရးႏွင့္ ပညာေရးဌာနမ်ားအတြက္ ႏွစ္ဦးကိုမူ ေကာင္စီအမတ္မ်ားထဲမွ ေကာင္စီဝင္တို႕က ေရြးျပီး ဘုရင္ခံက ခန္႕မည္။ ၄၀၀ဝိ/- စား ဥပေဒျပဳေကာင္စီ ဥကၠဌ ႏွင့္ ၇၅ဝိ/- စား ဒုတိယဥကၠဌတို႕ကိုလည္း ေကာင္စီအမတ္မ်ားထဲမွ ေကာင္စီဝင္တို႕က ေရြးခ်ယ္ျပီး ဘုရင္ခံက ခန္႕ထားမည္။ ထို႕အျပင္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားၾကီးလက္ေအာက္ ျမိဳ႕ၾကီးအခ်ိဳ႕တြင္ ျမဴနီစီပါယ္အဖြဲ့၊ ခ႐ိုင္နယ္မ်ားတြင္ ဒိစႀတိတ္ေကာင္စီ၊ ျမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ေတာင္းေကာင္စီ၊ ေက်းရြာအုပ္စု တိုက္နယ္မ်ားတြင္ ဆာကယ္ဘုတ္အဖြဲ့ ဟူ၍ မဲစနစ္ျဖင့္ လူၾကီးမ်ား ေရြးခ်ယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည့္ အဖြဲ့တို႕လည္း ရွိမည္ျဖစ္သည္။

ျခံု၍ ၾကည့္လွ်င္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္ ဗမာျပည္သူတို႕ ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဥပေဒျပဳေကာင္စီအမတ္ျဖစ္ေရး၊ ငါးေထာင္စား၊ ေလးေထာင္စား ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္မ်ား ျဖစ္ေရး၊ ဥကၠဌၾကီး ျဖစ္ေရး၊ ျမဴနီစီပါယ္၊ ဒိစႀတိတ္ေကာင္စီ၊ ဆာကယ္ဘုတ္လူၾကီးျဖစ္ေရးတို႕အတြက္ အဆင့္ဆင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား အကုန္အက်ခံကာ မဲဆြယ္ျခင္း၊ မဲခိုးျခင္း၊ လပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးျခင္း၊ လိမ္လည္ေကာက္က်စ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ အႏိုင္ရရန္အတြက္ မတရားေသာ အဓမၼက်ေသာ နည္းမ်ိဳးစံုသုံးကာ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကိဳးပမ္းရသည့္ အတြက္ ဗမာတိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားမႈ၊ ေသြးကြဲမႈ၊ ပဋိပကၡမႈတို႕သာ ပိုမိုျဖစ္ပြား၍ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားေစကာ ကြၽန္သက္ရွည္မည့္ စနစ္ ျဖစ္ေပသည္။

အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ့တို႕၏ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း ပရိယာယ္
-----------------------------------------------------

အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့သမားတို႕အတြက္ ထိုေခတ္ကာလ၌ အေကာင္းဆုံးပရိယာယ္မွာ ယခင္ တူ-သာ-သင္း ေခၚ ျဗိတိသွ်အလိုေတာ္ရိသက္သက္ ျဖစ္ေသာ ဦးဘတူ၊ ဦးဘိုးသာ၊ ဦးသင္း စေသာ အတိုင္ပင္ခံလူၾကီးမ်ား အစား အမတ္စုစုေပါင္း ၁၀၃ ဦးရွိ ကြဲျပားသည့္ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရး အသင္းအဖြဲ့ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ကုလား-တရုတ္-မ်က္ႏွာျဖဴ ကုမၸဏီ ကိုယ္စားလွယ္တို႕ စုေဝးကာ ဘုရင္ခံအား အၾကံေပး အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည့္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထူေထာင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစနစ္အရ ဗမာျပည္သူတို႕က ေတာင္းဆိုၾကသည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အစား တဖက္တြင္ အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေစလ်က္ ဂိုဏ္းဂဏပါတီအသီးသီး ေပၚထြက္ေရးကို အားေပးရင္း တျခားတဖက္၌ ကုလား၊ တရုတ္၊ အဂၤလိပ္၊ ဓနရွင္အုပ္စုမ်ား အာဏာေဝစုခြဲၾက၍ အမ်ားစု ဗမာျပည္သူတို႕ အက်ိဳး လုံးဝမေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ဟန္႕တားေႏွာင့္ရွက္ဖ်က္စီးလ်က္ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက သူ႕အလိုအတိုင္း ျဗဴရိုကရက္ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ နယ္ခ်ဲ့ဓနရွင္ အက်ိဳး ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ကာ ကာကြယ္သြားမည္ ျဖစ္ေပသည္

အဖိႏွိပ္ခံ လုပ္သားျပည္သူအေပါင္း၏ ဆန္႕က်င္တိုက္ခိုက္မႈအား ခ်ိဳးႏွိမ္ဖ်က္စီးပစ္ရမည့္ တာဝန္မွာ ဖိႏွိပ္စိုးမိုးသူတြင္ရွိရကား အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ့တို႕သည္ ထိုတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရာ၌ တိုက္႐ိုက္ ဖိႏွိပ္ဖ်က္စီးေရး နည္းပရိယာယ္ အစား သြယ္ဝိုက္၍ တစတစ ေသြးခြဲဖ်က္စီးမည့္ နည္းပရိယာယ္မ်ားကို က်င့္သုံးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္မႈ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ၾကေသာ ဝံသာႏုမ်ားအား လြတ္လပ္ေရး မေပးဟူ၍ တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္ျငင္းဆိုျခင္း မျပဳပဲ တစတစ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆို၍ ထာဝစဥ္ နယ္ခ်ဲ့လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ျဗိတိသွ်အင္ပါယာ စနစ္အတြင္း ထားလိုေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္လ်က္ ဝံသာႏုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ ရာထူးၾကီးမ်ားျဖင့္ ခြဲျခမ္းပစ္ကာ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ့အစိုးရသည္ ယင္းသို႕လွ်င္ ျပည္သူတို႕၏ အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈ အင္အားကို ဂ႐ုမျပဳဘဲ ေနႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဗမာတိုင္းရင္းသားတို႕၏ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားေစျပီး တစတစ သူတို႕၏ မူလအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသေဘာကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးသြားျခင္းသာမည္သည္။ ဗမာျပည္သူတို႕၏ ကြၽန္သက္ရွည္ၾကာေစေရးႏွင့္ ယင္းတို႕အတြက္ ကိုလိုနီစိုးမိုးမႈ အဓြန္႕ရွည္ေစေရးအတြက္ကို ဖန္တီးျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။

တို႕ဗမာအစည္းအရုံး သမိုင္း
( တို႕ဗမာအစည္းအရုံး သမိုင္း ျပဳစုေရးအဖြဲ့ ) မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပသည္။

တို႕ဗမာအစည္းအရုံး သမိုင္းသည္ သမိုင္းတြင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ၾကသည့္ သခင္ သခင္မမ်ားစြာတို႕အနက္၊ သမိုင္းျပဳစုရန္ အေျခအေနေပးအပ္ခံရေသာ သခင္ သခင္မတို႕မ်ားက ေစတနာမွန္ျဖင့္ ဓမၼဓိဌာန္အက်ဆုံး စုေပါင္းၾကိဳးပမ္းခ်က္ျဖစ္သည္။


“ဗိုလ္” ဟူေသာေဝါဟာရ

 “ဗိုလ္” ဟူေသာေဝါဟာရ
=============
ခင္ေမာင္ေစာ (ဘာလင္)



“ဗိုလ္” ဟူေသာေဝါဟာရႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဓိပၸါယ္ရွင္းၿပရန္ ယခုေခတ္လူငယ္မ်ားကို ေမးႀကည့္လွ်င္ ပခံုးတြင္အပြင့္ ၂ ပြင့္တတ္ထားေသာ စစ္အရာရွိဟုသာေၿဖႀကေပလိမ့္မည္။ ၎တို ့၏အေၿဖမွာမမွားေသာ္ လည္း ၿမန္မာဘာသာနွင့္စာေပကိုေလ့လာလိုသူ သုေတသီတေယာက္အတြက္မူ လံုေလာက္ေသာအေၿဖ မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ဆိုေသာေဝါဟာရ၌ အဓိပၸါယ္နွင့္အသံုး မိ်ဳးစံုရွိၿပီးလ်ွင္ ေကာင္းေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသကဲ့သို ့ မေကာင္းေသာ အဓိပၸါယ္လည္း သက္ေရာက္နိုင္ေသာေႀကာင့္ပင္ၿဖစ္၏။

မည္သို႔ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား၏ဗဟုသုတ၌ “ဗိုလ္”ကို စစ္သံုးအၿဖစ္သာသိထားရၿခင္းကို နားလည္နိုင္ပါသည္။ အေႀကာင္းမွာ ၿမန္မာၿပည္သည္ ၁၉၅၈ ခု စက္တင္ဘာလမွ ယခုအခ်ိန္ထိ (ဦးနု၏ ၿပည္ေထာင္စုပါတီအစိုးရ ဧၿပီလ ၁၉၆၀ မွ မတ္လ ၁ ရက္ ၁၉၆၂ အထိ ကလြဲၿပီး) စစ္အစိုးရမ်ား ေသာ္လည္းေကာင္း အရပ္သားအမည္ခံ စစ္ဗိုလ္လူထြက္ အစိုးရမ်ားေသာ္လည္းေကာင္း၊ စစ္တပ္ႏွင့္ပတ္သက္ ေသာအစိုးရအဆက္ဆက္ကသာ အာဏာယူထားခဲ့ေသာေႀကာင့္ ဗိုလ္ဆိုေသာေဝါဟာရမွာလည္းစစ္သံုး ေဝါဟာရသေဘာမ်ိဳး ၿဖစ္သြားေသာေႀကာင့္ပင္တည္း။

ေဝါဟာရ၏ဇာစ္ၿမစ္

ဗိုလ္ဆိုေသာေဝါဟာရကို ပါဠိစကား “ဗလ”မွလာသည္ဟုယူဆႀကသည္။ ၿမန္မာအဘိဓါန္မ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို ့ပင္ ဖြင့္ဆိုထားသည္။ သိုရာတြင္ ဂ်ာမနီျပည္ ဟိုင္ဒဲလ္ဘဲရ္ဂ္ တကၠသိုလ္ (Universitaet Heidelberg) တြင္ျမန္မာဘာသာကထိကအျဖစ္ပို႔ခ်ခဲ့ေသာဆရာႀကီး ဦးတင္ေထြး M.A, M.Phil. (Lond.) စသည့္ ပုဂံေက်ာက္စာမ်ားကို ေကာင္းစြာကြၽမ္းက်င္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို ့ကမူ ၿမန္မာစကားစစ္စစ္ၿဖစ္ေႀကာင္း၊ “ပို” မွလာေႀကာင္း၊  သၡိင္စာခီပိုလ္ (သခင္စာခ်ီဗိုလ္) ေက်ာက္စာ၊ သကၤန္းရံုဘုရားေက်ာက္စာ စသည္တို႔ တြင္ “ပိုလ္” ဆိုေသာ ေရးထားမႈမ်ား ၊ အသံုးမ်ားကို ေတြ ့ရေႀကာင္း၊ ပုဂံေက်ာက္စာမ်ားတြင္ ရႏၲပိုလ္ သည္ ရန္သူကို နွိမ္နွင္းနိုင္ေသာသူဟုဆိုလိုေႀကာင္း၊ ယခုေခတ္အေခၚ အၿဖစ္မူ ဗိုလ္ရန္နိုင္၊ ဗိုလ္ရန္နွိမ္၊ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ ဗိုလ္ရန္ရွင္း၊ ဆိုသည့္အမည္မ်ိဳ းၿဖစ္ေႀကာင္း ေထာက္ၿပႀကပါသည္။ ၎ ရႏၲပိုလ္ မွ ရႏၲပို ရြာဟု ေခၚသည့္ အရပ္  ၿဖစ္ေပၚလာေႀကာင္း၊ ၎အရပ္မွာ အဂၤလိပ္ၿမန္မာပထမစစ္ပြဲ စစ္ေၿပၿငိမ္း စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သၿဖင့္ အရပ္ေဒသမွာ အမည္အားၿဖင့္ ထင္ရွားသြားေသာ္လည္း ၎အမည္၏ ဇာစ္ၿမစ္ကို သိသူ အလြန္ရွားေႀကာင္း၊ အခိ်ဳ႕လူမ်ားကဆိုလွ်င္ ၿပင္သစ္စကား ေရာင္ေဒဗူ rendezvous (ေတြ႔ဆံုၿခင္း၊ ပူး ေပါင္းခ်င္း) မွလာသည္ဟု ရမ္းကာ ၿဖန္းသန္းေနႀကေႀကာင္း ရွင္းၿပႀကပါသည္။

“ဗိုလ္” အသံုးမ်ား

ၿမန္မာစကားတြင္ “ဗိုလ္” ဆိုေသာ အသံုးကို စစ္ သို ့မဟုတ္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ ့တခုခု၏အရာရွိ အၿဖစ္ ၎၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနွင့္ စီမံခန္ ့ခြဲခြင္ ့အာဏာရရွိထားေသာ အရပ္သားအရာရွိ အၿဖစ္၎၊ သံုးေလ့ရွိသည္။

ၿဗိတိသ်ွ ကိုလိုနီေခတ္အခါက မ်က္ႏွာၿဖဴမ်ား (အထူးသၿဖင့္ ၿဗိတိသွ်မ်ား) သည္ စစ္တပ္၊ လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ား ႏွင့္ အရပ္ဘက္ဌာနမ်ားတြင္ အရာရွိမ်ားၿဖစ္ခဲ့ရကား၊ မ်က္နွာၿဖဴ အားလံုးကို “ဗိုလ္”ဟုေခၚေသာ ေဝါဟာရသစ္ ၿဖစ္ေပၚလာသည္။ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္မူ “ဗိုလ္” သည္ ခ်န္ပီယံ ၿဖစ္ေႀကာင္းၿပသည္။ လူဆိုး ၊ သူခိုး ၊ ဓားျပဂိုဏ္း တခုခု၏ ေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း “ဗိုလ္” ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။

ဥပမာမ်ား

စစ္ဗိုလ္၊ စစ္ပုလိပ္ဗိုလ္၊ ကင္းဗိုလ္၊ ပုလိပ္ဗိုလ္၊ စစ္ရဲဗိုလ္၊ ျပဴေစာထီးဗိုလ္၊  မီးသတ္ဗိုလ္၊ ကာကြယ္ေရး ဗိုလ္၊ ေရႊဓါးဗိုလ္၊ ေရႊလွံဗိုလ္၊ စေသာ အသံုး မ်ားသည္ လက္နက္ကုိင္အဖြဲ ့အစည္းတခုခု၏ အရာရွိၿဖစ္ ေႀကာင္း ၿပသည္။

ဗိုလ္ထု၊ ဗိုလ္ေၿခ၊ ဗိုလ္ဝင္ခံ၊ ဗိုလ္ရူခံ၊ ဗိုလ္ပါ၊ ဗိုလ္ပံု၊ စေသာအသံုးမ်ားသည္ စစ္ ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ ဖြဲ ့မ်ား၏အခမ္းအနားမ်ားတြင္ သံုးေသာေဝါဟာရမ်ားၿဖစ္သည္။

စာတိုက္ဗိုလ္၊ လမ္းဗိုလ္၊ ဆည္ဗိုလ္၊ ဂါတ္ဗိုလ္၊ အေကာက္ဗိုလ္ စေသာ ေဝါဟာရမ်ားသည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နွင့္စီမံခန္ ့ခြဲေရး တာဝန္ယူထားရေသာ အရပ္ဘက္ဌာနအရာရွိမ်ားအတြက္ သံုးေသာေဝါဟာရမ်ား ၿဖစ္ သည္။

ဓားျပဗိုလ္၊ သူခုိးဗိုလ္၊ သူပုန္ဗိုလ္၊ လူဆိုးဗိုလ္ စေသာ အသံုးမ်ား၌ “ဗိုလ္” သည္ လူဆိုးဂိုဏ္းတခုခု၏ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္ေႀကာင္း ၿပသည္။

“ဆိုးၾကစို႔တကယ္ဆို၊ ဓားျပဗိုလ္လုပ္ႏိုင္ရဲ႕ေလး” ဟု စေလဦးပုညက စာဖြဲ႔ခဲ့ပါသည္။ စစ္ႀကိဳေခတ္က အဆိုေတာ္ႀကီးေဒၚေမရွင္သီိဆိုခဲ့ေသာ “ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး”သီခ်င္း၌လည္း “လူဆုိးဗိုလ္ အဂၤုလိမာလ ဟာ သံလ်က္ဓားကို သူ႔လက္ဖ်ားက မခ်ပါ” ဟူေသာ “လူဆုိးဗိုလ္” အသံုးကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ အဂၤလိပ္တို႔က  သူပုန္ဗိုလ္၊ ဓားျပဗိုလ္၊ လူဆုိးဗိုလ္၊ ဟု ခ်ိဳးႏိွမ္ေရးခဲ့ေသာ ဘုန္းႀကီးဗိုလ္၊ ဗိုလ္ရိုင္၊ ဗိုလ္ရႊဲ၊ ဗိုလ္တာေတ၊ ဗိုလ္စံဖဲ စသည့္ဗိုလ္မ်ားမွာ ျမန္မာမ်ားအတြက္ေတာ့ “မိ်ဳးခ်စ္သူရဲေကာင္း”မ်ားျဖစ္ေပသည္။

ကေလးဗိုလ္၊ ဗိုလ္က်၊ ဗိုလ္လုပ္၊ တပ္ပ်က္ဗိုလ္၊ စေသာ အသံုးမ်ား၌ “ဗိုလ္” သည္ မေကာင္းေသာ အဓိ ပၸါယ္ကို ေဆာင္သည္။

ဗိုလ္စြဲ၊ ဗိုလ္လုပြဲ၊ အႀကိဳ ဗိုလ္လုပြဲ၊ ဗိုလ္မထား၊ ဗိုလ္မေရြး၊ စစ္တုရင္ဗိုလ္၊ က်ားဗိုလ္၊ စေသာ အသံုးမ်ား သည္ အားကစားတခုခုတြင္ ခ်န္ပီယံ ၿဖစ္ေႀကာင္း၊ ၿဖစ္နိင္ရန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနေႀကာင္းကိုၿပသည္။

အဂၤလိပ္ေခတ္က မ်က္နွာၿဖဴ မ်ားကို ဗိုလ္ထီး ၊ ဗိုလ္မ ဟုေခၚေႀကာင္း ေဖၚၿပခဲ့ၿပီး ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ ၎တို ့နွင့္စပ္ဆိုင္ေသာ ဗိုလ္စားပဲ ၊ ဗိုလ္စားငွက္ ၊ ဗိုလ္ေက၊ ဗိုလ္တဲ ၊ ဗိုလ္ထိုင္အိမ္သာ စေသာ အသံုး အႏံႈးမ်ားလည္း ေပၚလာသည္။

အသားျဖဴသူမ်ားကို မ်က္နွာၿဖဴ “ဗိုလ္” ႏွင့္ႏိႈင္းၿပီး ဗိုလ္ၿဖဴ ၊ ဗိုလ္နီ၊ ဗိုလ္ေမာင္၊ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မ ၊ စေသာ အမည္မ်ားေပးတတ္သည္။

အေနာက္နိုင္ငံမ်ားသို ့ပညာေတာ္သင္သြားၿပီး မ်က္ႏွာၿဖဴမမ်ားကို ယူလာခဲ့သူမ်ားလည္းရွိရာ ၎တို ့ကို “ဗိုလ္မလင္” ဟု၎၊ “ဗိုလ္မႀကီးလင္” ဟု ၎ အရပ္စကားျဖင့္ ေခၚႀက၏။ ထိုနည္းတူစြာ မ်က္ႏွာၿဖဴမ်ား နွင့္ရေသာမိန္းမမ်ားကို “ဗိုလ္ကေတာ္”ဟု ေခၚႀက၏။ အခ်ိ ့အေနာက္တိုင္းသားမ်ားမွာ တိုင္းရင္းသူမ်ားကို အတည္တက်မေပါင္းဘဲ အေပ်ာ္မယား အၿဖစ္သာသေဘာထားၿပီး အခ်ိန္တန္လ်ွင္အိမ္ၿပန္ႀကေလေတာ့ ၏။ ၎ “ဗိုလ္” ၏ က်န္ခဲ့ေသာ အေပ်ာ္မယားေဟာင္းကို “ဗိုလ္ကေတာ္က်”ဟုေခၚႀက၏။ အခ်ိဳ ့မိန္းမမ်ား မွာ မ်က္နွာၿဖဴ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ေၿပာင္း အေပ်ာ္မယားၿဖစ္ခံရသၿဖင့္ “ဗိုလ္ကေတာ္ ၂ ဆက္က်”၊ “ဗိုလ္ကေတာ္ ၃ ဆက္က်” ဟူ ေသာ အေခၚမ်ားလည္းရွိေသး၏။ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲဟန္၌ပင္ ေသးေသးေရး ေရး ဆြဲထားသည့္ မ်က္ခံုးေမႊးကို “ဗိုလ္ကေတာ့္မ်က္ခံုး” ဟုေခၚႀက၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ထို “ဗိုလ္ကေတာ္”၊ “မင္းကေတာ္” တို႔ကို လူထုႀကီးက “မ်က္စိစပါးေမႊးစူး”လာဟန္ရွိခဲ့ပါ သည္။ စစ္ႀကိဳေခတ္က အလြန္နံမည္ႀကီးခဲ့့ေသာ လူရႊင္ေတာ္မ်ားၿဖစ္သည့္ ဓာတ္စီ ႏွင့္ ဓာတ္စံ တို ့က  “စက္ႀကီး ၁၃ ပါး ဘုရားရွိခိုး” ကိုမွီး၍ ေပ်ာ္ေစ၊  ျပက္ေစ၊ ကလက္ေစ၊ သေဘာျဖင့္ျပက္လံုးထုတ္ခဲ့ရာ တြင္ “စီးကရက္ဘူး၊  ေလဒီရွဴ းႏွင့္၊ နယူးစတိုင္၊ သားေရအိပ္ကိုကိုင္၍၊ လည္တိုင္အပါး၊ ေဒၚလာၿပားႏွင့္ ၊ ေရႊ သြားတလက္လက္ ဗိုလ္ကေတာ့္စက္”  ဟူ၍၎ “ပိုကာ၊ ဂ်ိဳကာ တေန ့လံုး၊ အခ်ိန္ၿဖဳ န္း၍၊ လင္ရံုး ဆင္းခ်ိန္၊ တလိမ္လိမ္ တလူးလူး၊ ေနမေကာင္းဘူးဟု၊ ပူးကပ္မာယာ၊ ႏွိပ္ခိုင္းတာ၊ မ်ားစြာရက္စက္၊ ဖဲ ၿပင္တဲ့ မင္းကေတာ့္စက္။ ” ဟူ၍၎ ထုိေခတ္က ရန္ကုန္အထက္တန္းစားမ်ား၏ ေနထိုင္ပံုကို သေရာ္ ထားခဲ့ပါသည္။

အဂၤလိပ္ ၿမန္မာ ကၿပား သို ့မဟုတ္ မ်က္ႏွာၿဖဴ နွင့္ ၿမန္မာကၿပားမ်ားကို ဗိုလ္ကၿပား၊ အတိုေကာက္အား ၿဖင့္ ေယာက်ၤားဆိုလ်ွင္ ကၿပားထီး၊ မိန္းမဆိုလ်ွင္ ကၿပားမ ဟုေခၚႀကသည္။ ထိုေခတ္ကနံမည္ႀကီးခဲ့ ့ေသာ၊ ဇာတ္ဆရာ ဂရိတ္ ဦးဘိုးစိန္ႀကီးသည္၊ ၎၏ဇာတ္ကို လူပိုစည္ေစရန္ အဂၤလိပ္ ကၿပားမမ်ားကို စုေဆာင္းၿပီး ကၿပားမယိမ္းဟူေသာ အကတခုကိုလည္း ထြင္ခဲ့၏။ ၎ယိမ္းအကမွာ လူႀကိဳက္မ်ား၍ ဇာတ္ရံု၌လူစည္ေသာ္လည္း ဇာတ္နားခ်ိန္တြင္ ၎ကၿပားမ မ်ားကို လာၿပီး “ဒိတ္” လုပ္ ေသာ မ်က္ႏွာၿဖဴ ထီးမ်ား၊ ကၿပားထီးမ်ား ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးဘိုးစိန္ႀကီးသည္ ကၿပားမ ယိမ္းကို ၎၏ဇာတ္မွ ၿဖဳတ္ပစ္ခဲ့ရေတာ့ေႀကာင္း စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက ၎၏ “ၿပည္သူ ခ်စ္ေသာ အနုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္၌ ေရးထားခဲ့ပါသည္။

ဆရာဦးသိန္းေဖၿမင့္၏ “မင္းတိုင္ပင္” ဝတၱဳ တြင္လည္း ေတာသူေဌးႀကီး ဦးဘိုးကူး မင္းတိုင္ပင္အမတ္ အၿဖစ္ အေရြးခံရရာ ရန္ကုန္သို ့အစည္းအေဝးလာတက္ခ်ိန္ ညပိုင္း၌ ေပ်ာ္ပါးရန္ ဇိမ္မယ္ရွာခိုင္းရာတြင္ “ကၿပားမ” ကို ရွာခိုင္းေႀကာင္း၊ ဇိမ္ေခါင္းက လူစီခင္ခင္ ဆိုေသာကၿပားမေလးတေယာက္ကို ရွာေပး လိုက္ရာ မင္းတိုင္ပင္အမတ္ႀကီး အလြန္ႀကိဳက္သြားၿပီး “ကၿပားမနဲ႔ ငါညားရမကြဲ ့” ဟု နေဘကာယံနွင့္  ႀကံဳးဝါးေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးၿပီးေသာအခါ လူစီခင္ခင္ကို အရမ္းႀကိဳက္သြားၿပီး မိမိေနေသာ ေတာၿမိဳ ့သို ့ခိုးေၿပးေႀကာင္း၊ အိမ္တြင္မယားႀကီး၊ သားႀကီး၊ သမီးႀကီးမ်ားနွင့္ ၿပႆနာတက္သြားေႀကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မင္းတိုင္ပင္အမတ္ႀကီး လူစီခင္ခင္ထံမွ ကာလသားေရာဂါပိုး ကူးစက္ၿပီး ကုရာနထၳိ ေဆး မရွိဘဲ ေသေႀကာင္း၊ ထိုနယ္အတြက္ မင္းတိုင္ပင္အမတ္အသစ္ရရန္ ေရြး ေကာက္ပြဲလုပ္ရဦးမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ သင္ခန္းစာေပး ဝတၱဳကို ဟာသေႏွာၿပီး ေရးထားခဲ့ပါသည္။

ကုလားဗိုလ္ဆို သည္မွာ အဂၤလိပ္နွင့္ကုလား ကၿပားၿဖစ္သည္။

အခိ်ဳ ့ေသာကုလားအစစ္မ်ားသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာသို ့ဝင္ၿပီး  အဂၤလိပ္အမည္၊ စေကာ့အမည္မ်ား ခံ ႀကသည္။ အဂၤလိပ္ မ်ားကလည္း ၎တို ့၏ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာင္ၿမင္နိုင္ေစရန္၊ ထို ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ကုလား အစစ္မ်ားကို “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီးေဆာင္း” ဟုဆိုရမည့္ အခြင့္အေရးေပးထားခဲ့ ေလေတာ့ရာ ၎ ေဘာင္းဘီ၀တ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ကုလားအစစ္မ်ားသည္ ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္ ဘဝင္ၿမင့္ႀကေလေတာ့၏။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားကို တုိင္းရင္းသားမ်ားက သခင္ေခၚရၿပီး ဘုရား ထူးေနရေသာေခတ္ျဖစ္ေလရာ ၎  ေဘာင္းဘီ၀တ္ ကုလားမ်ားသည္လည္း အေခ်ာင္ဝင္သခင္အခၚခံ၊ ဘုရားထူးခံကာ မ်က္ႏွာၿဖဴအစစ္မ်ားထက္ပင္ ဟိတ္ ဟန္ ဂိုက္ထုတ္၍ ၿမန္မာမ်ားကို ႏိွမ့္ခ်ဆက္ဆံေလ့ ရွိသည္။

မ်က္ႏွာျဖဴမဟုတ္ေသာ ေဘာင္းဘီ၀တ္ ပညာ၀န္ေထာက္တဦး ဆရာႀကီး ဦး၀န္ (မင္းသု၀ဏ္) ငယ္စဥ္ ကေနခဲ့သည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ေနာက္ပိတ္ဖိနပ္ႀကီး မခၽြတ္ဘဲ ၀င္လာရာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္း သား တရာေက်ာ္က ထုိကုလားမဲ ပညာ၀န္ေထာက္ကို ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ၊ တႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သံုး ႀကိမ္ေျမာက္ေအာင္ ထိျခင္းႀကီးငါးပါးျဖင့္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့ကန္ေတာ့ခဲ့ရပါေၾကာင္းကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီး ဦး၀န္ေရးေသာ “သာဓုေခၚ၍ အမွ်ေ၀ပါ၏” ေဆာင္းပါးတြင္  ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

“ေအာင္ဆုၾသဘာ၊ မဂၤလာျဖင့္၊ ဆယ္ျဖာလက္ေျမွာက္၊ ဆက္ခါေလွ်ာက္ပိမ့္၊ ခိုင္ေဆာက္ေအာင္လံ၊ ဂ ရိတ္ ၿဗိတန္ႏွင့္၊ ႏိုင္ငံအိႏၵိယ၊ အစိုးရသည့္၊ ဘ၀သခင္၊ ေဂ်ာ့ဘုရင္ႏွင့္၊ အရွင္မိဖုရား၊ ျမတ္ႏွစ္ပါးတို ့၊ တိုင္း ကားစိုးစံ၊ ျပည္ႏိုင္ငံကို၊ ရန္မာန္ကင္းၿပီး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၍၊ သက္ေတာ္ရွည္စြာ၊ ဆယ္ျဖာဓမၼ၊ သဂၤဟႏွင့္၊ နာယကဂုဏ္၊ ကိုယ္လံုးၿခံဳ၍၊ တိမ္မႈန္မသန္း၊ လျပည့္၀န္းသို ့၊ ေရႊနန္းေပၚထက္၊ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး၊ ဥစၥာစိုး သည္၊ တန္ခိုးေနသို ့ ထြန္းေစေသာ၀္” ဟူေသာ ပၪၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ႏွင့္ေမရီမိဖုရားတို႔၏ ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႔ မဂၤလာဧကပိုဒ္ရတုကို ေတာေရာၿမိဳ ့ပါ ႏႈတ္တိုက္က်က္မွတ္ခိုင္းၿပီး စာသင္ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ေက်ာင္း မတက္မီ သီဆိုကာ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ရေၾကာင္းကို ဆရာႀကီး ဦး၀န္ (မင္းသု၀ဏ္) က “သာဓုေခၚ၍ အမွ်ေ၀ပါ၏” ေဆာင္းပါးတြင္ေရးျပခဲ့ပါသည္။

၎မ်က္ႏွာျဖဴမဟုတ္ေသာ ေဘာင္းဘီ၀တ္တို႔ (ဝါ) ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ကုလားအစစ္မ်ားအေၾကာင္း ႏွင့္အဂၤလိပ္တို ့၏ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္အေႀကာင္းကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဟာင္း ေဒါက္တာထင္ေအာင္ကလည္း ေအာက္ပါအတိုင္းေရးခဲ့သည္။

“In addition, they divided the people in the plain into racial groups, namely Burmese, Indians, Anglo-Indians, and the Karens, on the excuse that racial minorities were entitled to special protection by the British government.  Anglo-Indians included Anglo-Burmese, whose number was small because intermarriage between the British and the Burmese was not common.  The total population of Anglo-Indians themselves was small and the majority of them had come from India; except that they wore trousers and coats and had English names, they were really Indians and could have been classified as such”. (See details: Maung Htin Aung, A History of Burma, Columbia University Press, 1967, p. 286)

အဂၤလိပ္တို ့၏ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တြင္ အပန္းေျဖရိပ္သာမ်ား၊ “ကလပ္”မ်ား (clubs) ၌ပင္ လူျဖဴမ်ား အတြက္တခု၊ တနည္းအားျဖင့္ ပထမတန္းစား “ကလပ္”။ ကျပားမ်ားအတြက္တခု၊ တနည္းအားျဖင့္ ဒုတိ ယတန္းစား “ကလပ္”။  ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္တခု၊ တနည္းအားျဖင့္ တတိယတန္းစား “က လပ္”စသည္ျဖင့္ခြဲထားသည္။  ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အိႏိၵယတိုင္းရင္းသား ကုလားမ်ားသည္ တတိ ယတန္းစား “ကလပ္” သာတက္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၎မ်က္ႏွာျဖဴမဟုတ္ေသာေဘာင္းဘီ၀တ္ကုလား  မ်ား (ဝါ) ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ကုလားအစစ္မ်ားသည္ ဒုတိယတန္းစား”ကလပ္”တက္ခြင့္ရသျဖင့္အလြန္ ဘဝင္ၿမင့္ႀကကာဘဝမွန္ုကိုေမ့သြားၾကၿပီး ကုလားဟုအေခၚမခံလိုႀကဘဲ “ဗိုလ္ကၿပား” (အဂၤလိပ္ ၿမန္မာ ကၿပား) ဟု အေခၚခံလိုႀကသည္။ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း “ငံု႔ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး” တခုခုျမည္ တြန္ေတာက္တီး စရာေပၚလာပါက “You Burmese are —“(မင္းတု႔ိ ဗမာေတြဟာ ——-) ဟု  အမိ်းခိုက္ၿပီး ခ်ိဳးႏိွမ္ေျပာ ေလ့ရွိသျဖင့္ ၎တို ့ကို ႀကည့္မရေသာ ၿမန္မာမ်ားကလည္း သူတို႔ကို “ကုလားဗိုလ္” (အဂၤလိပ္နွင့္ကုလား ကၿပား) ဟုပင္မေခၚဘဲ “ဗိုလ္ႀကက္ေခ်း”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ဗိုလ္ႀကက္ေခ်းကုလား”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ဗိုလ္ရူး” (ဗူးယို)ဟူ၍လည္းေကာင္း၊  “ဗိုလ္စုတ္” ဟုူ၍ လည္းေကာင္း ႏွိမ့္ခ် ေခၚေဝၚႀကေလေတာ့သည္။

၎”ဗိုလ္ႀကက္ေခ်း”တို ့၏အၿပဳအမူကို ၿမန္မာမ်ားတြင္မက ၿမန္မာၿပည္ေပါက္ကုလားမ်ား (ဟိႏၵဴ၊ မူဆ လင္၊ ဆစ္ခ္ စသည္မ်ား) ႏွင့္ ၿမန္မာၿပည္ ေရာက္ အၿခားကုလားမ်ား ကလည္း “ဘိန္းစားခ်င္း အတူတူ ေျပာင္းတလံုးပိုရွဴခ်င္သည္” ဟုယူဆၿပီး လံုးဝႀကည့္မရေတာ့ဘဲ  “ဗိုလ္ႀကက္ေခ်းထီး”ကို အူရဒူဘာသာ ၿဖင့္  “စူဝက္ကဘခ်ား” (ဝက္၏သား) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ဗိုလ္ႀကက္ေခ်းမ”ကို “စူဝက္ကီးဘခ်ီး” (ဝက္ ၏သမီး) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ တနည္းအားၿဖင့္ “မိ်ဳးမစစ္၊ အမိ်ဳးယုတ္” ဟု ႏွိမ့္ခ်ေခၚႀကေလေတာ့သည့္ အျပင္ အဆက္အဆံမလုပ္ဘဲ ဝိုင္းပယ္ထားၾက၏။

ျမန္မာစစ္စစ္ျဖစ္လ်က္ အေနာက္တိုင္းသားဂိုက္ဖမ္းေနသူမ်ားကိုလည္း “ဗိုလ္ရူး” ဟူ၍၎၊ မစၥတာ “ဘူး ယို” ဟူ၍၎၊ “ဖ႐ုံယို”ဟူ၍၎၊ “ဗိုလ္ႀကီးမိတ္အင္ဘားမား” ဟူ၍၎ “ကင္ပြန္းတပ္”ၾကေလေတာ့သည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္စစ္တပ္ဖြဲ႔ပံု

တပ္သား၅ေယာက္ အစုကို တအိုးစားဟုေခၚသည္။ ၂ အိုးစား သို ့မဟုတ္ တပ္သား ၁၀ ေယာက္ကို အ ႀကပ္တေယာက္က အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ စုစုေပါင္း ၁၁ ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ေသြးေသာက္တေယာက္က အႀကပ္ ၅ေယာက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ေသြးေသာက္တေယာက္၏ေအာက္တြင္၊ တပ္သား ၅၀ နွင့္ အ ႀကပ္ ၅ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း၅၅ ေယာက္ ရွိသည္။ ေသြးေသာက္ ၂ ေယာက္ကို တပ္မွဴ းတဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ သည္။ ထို ့ေႀကာင့္တပ္မွဴ းတေယာက္၏ေအာက္တြင္တပ္သား ၁၀၀၊ အႀကပ္ ၁၀ ေယာက္၊ေသြးေသာက္ ၂ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၁၂ ေယာက္ ရွိသည္။ ဗိုလ္တေယာက္က တပ္မွဴ း ၅ ေယာက္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္၊ ထိုေႀကာင့္ ဗိုလ္တေယာက္၏ေအာက္တြင္ တပ္သား ၅၀၀ ၊ အႀကပ္ ၅၀၊ ေသြးေသာက္၁၀ ေယာက္၊ တပ္ မွဴ း၅ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၅၆၅ ေယာက္ရွိသည္။

ၿမန္မာဘုရင့္တပ္မေတာ္၏ အႀကီးဆံုးစစ္သူႀကီး ကို ဗိုလ္မွႉး ဟုေခၚသည္။ မဟာဗႏၶဳလ၏ရာထူးမွာ ဗိုလ္ မွႉးဝန္ႀကီးၿဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင္ ့ထိုေခတ္ကဗိုလ္မွႉးဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္အေခၚ “ဖီးမာရွယ္” သို ့မဟုတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွႉးႀကီးၿဖစ္သည္။

မဟာဗႏၶဳလ၏လက္ေထာက္ ၿမဝတီမင္းႀကီး ဦးစ၏ရာထူး မွာစစ္ကဲ ၿဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္စစ္ကဲ ဆုိသည္ မွာ ( Second in Command ) ဒုတိယ စစ္ေသနာပတိၿဖစ္သည္။ ဗိုလ္မွႉးနွင့္ စစ္ကဲေအာက္ရွိရာထူး သို ့မ ဟုတ္ တတိယ အႀကီးဆံုးစစ္ဗိုလ္ႀကီးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟု ေခၚသည္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေအာက္ရွိ ရာထူးကို ဗိုလ္မင္း ဟုေခၚသည္။

ရခိုင္စကားတြင္ ဗိုလ္မင္း (ရခိုင္သံျဖင့္ဗိုလ္ေမာင္း) သည္ မ်ိဳးႏြယ္စုတခု၏အႀကီးအကဲ (ဝါ)  နယ္တနယ္ ၏အႀကီးအကဲ၊ ေစာ္ဘြား သေဘာမိ်ဳးျဖစ္သည္။ ရခိုင္တို႔ကအေနာက္ျပည္ဟုေခၚေသာ စစ္တေကာင္း ေတာင္တန္းေဒသရွိ ရခိုင္အမ်ားစုေနရာ ဌာနကို “ဗိုလ္မင္းေထာင္” (ဗိုလ္ေမာင္းေထာင္) ဟုေခၚၿပီးနယ္၏ အႀကီးအကဲ ဗိုလ္မင္း (ဗိုလ္ေမာင္း) ကို ဘဂၤလားဒက္ရွ္အစိုးရက နယ္တနယ္၏အႀကီး အကဲ၊ ေစာ္ဘြား အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳရသည္။ “ဗိုလ္မင္းေထာင္”၊ “ဖလန္ေထာင္”၊ “သက္ေထာင္”စေသာနယ္မ်ားရိွသည္။

ဗိုလ္မွႉး ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လြဲမွားဘာသာျပန္မိျခင္း

ျပန္ေကာက္ရေသာ္ ၿမန္မာဘုရင္ေခတ္ကတပ္မေတာ္တြင္ဗိုလ္မွႉးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္မင္းတို ့ထက္ ရာထူးႀကီးၿမင့္သည္။ ၿမန္မာနိုင္ငံသည္ ၁၈၈၆ ခုနွစ္မွစ၍ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီၿဖစ္သြားၿပီး ၿမန္မာစစ္တပ္မ်ား မရွိေတာ့ေပ။ ၿဗိတိသ်ွတို ့ဖြဲစည္းေသာ ဘားမားရိုင္ဖယ္စစ္တပ္တြင္လည္း ဗမာ ႏွင့္ အၿခားဗုဒၵဘာသာဝင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ဝင္ခြင့္မၿပဳ ၊ စစ္ပုလိပ္တပ္တြင္လည္း ဝင္ခြင့္မေပး၊ တပ္သားအမ်ားစုမွာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာသို ့ေၿပာင္းဝင္ထားၿပီး ၿဖစ္ေသာ ခ်င္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ကရင္မ်ားသာၿဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္၎တု႔ိသည္  King’s Commission ေခၚ ဘုရင္က တိုက္ရိုက္ခန္႔သည့္ ရာထူးမ်ားကိုမရဘဲ  (Governor General’s Commission ) ေခၚ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကခန္႔သည့္ ရာထူးမ်ားကိုသာရခဲ့ၾကသည္။ ၎ရာထူးမ်ားမွာ အေခၚ အေ၀ၚကြဲသလို ရသည့္လစာမ်ားလည္း ျခားနားၾကပါသည္။ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကခန္႔သည့္ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သား မ်ားကို ဂ်မဒါ။ ဆူေဗဒါ ။ ရိုင္ဖဲမင္း စသည္ျဖင့္ေခၚၿပီး King’s Commission ကခန္႔သည့္ စစ္ဗိုလ္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံတကာအေခၚအေ၀ၚအတိုင္း လက္ဖ္တင္နင္။ ကက္ပတိန္။ ေမဂ်ာ စသည့္ရာထူးမ်ားျဖင့္ ပိုေကာင္း ေသာလစာႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရၾကပါသည္။ ၿဗိတိသ်ွမ်ားသည္ ဗုဒၵဘာသာဝင္မ်ား၊ အထူးသၿဖင့္ လူမ်ား စု ဗမာမ်ားကို လံုးဝအယံုအႀကည္မရွိ၊  လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ေပးလိုစိတ္မရွိခဲ့ေပ။

ပထမကမာၻစစ္ႀကီးၿဖစ္လာေသာအခ်ိန္ (၁၉၁၄ – ၁၉၁၈) စစ္သားမ်ားအလြန္လိုအပ္လာေသာအခါတြင္မွ ဗမာမ်ားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ အၿဖစ္ စစ္ထဲဝင္ခြင့္ၿပဳသည္။ ထိုၿမန္မာစစ္သားမ်ားမွာလည္း တိုက္ခိုက္ေရး တပ္သားမ်ားမဟုတ္၊ ေဆးတပ္သား မ်ား (Medical Corps) ႏွင့္ “ဆပ္ပါမိုင္းနားတပ္” (Sapper and Miners) ေခၚ ဗံုးေထာင္ဗံုးရွင္းေရး တပ္သားမ်ားသာၿဖစ္သည္။ ၎တို ့ကို ယခုေခတ္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ဟုေခၚေနသည့္ “မက္ဆိုပိုေတး မီးယား” စစ္ေၿမၿပင္သို ့ေစလႊြတ္သည္။ နာမည္ေက်ာ္ သီခ်င္းေရးဆရာ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္သည္ “မက္ဆို ပိုေတးမီးယား” စစ္ေၿမၿပင္တြင္ ေဆးတပ္သား ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ ရေတာင့္ရခဲ King’s Commission ရာထူးကိုလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ထဲမွ ၄ဦးကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အႀကံေပးျဖစ္လာမည့္ ဦးတင္ထြဋ္မွာ ၎ေလးဦးထဲမွ ၀ါ အရင့္ဆံုးစစ္ဗိုလ္ျဖစ္ သည္။ (၁၉၄၈ ခု လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစက ဦးတင္ထြဋ္သည္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ ေရာင္စံု သူပုန္မ်ား မ်ားျပားလာ၍ ၁၉၄၈ ခု ဩဂုတ္လကုန္တြင္ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ကဲဘိနက္ဝန္ႀကီးအျဖစ္မွ  ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ၿပီး “ေသာင္းက်န္းမႈႏိွမ္နင္းေရးတပ္”ကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ရာထူးျဖင့္ ဦးစီးခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ ခု စက္တင္ ဘာလ ၁၇ ရက္ ည ၁၁နာရီအခိ်န္တြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းရွိ သူအယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေသာ New Times of Burma သတင္းစာတိုက္ေရႇွ႕၌  ႏိုင္ငံေရးရန္သူမ်ား၏ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ “သန္းထြန္းေရ ဗိုလ္ခ်ပ္တင္ထြဋ္လာၿပီေဟ့” Voice of Burma 624, September 23, 2007, Page 4 တြင္ၾကည့္ပါ။)

ထို ့ေႀကာင့္ ၂၀ ရာစု အစပိုင္းတြင္ဖြားၿမင္ေသာ ၿမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ၿမန္မာစစ္တပ္၏ ရာထူးအဆင့္ အတန္းနွင့္အေခၚအေဝၚမ်ားကို မသိေတာ့ေခ်။ ရလာဒ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို ့ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ဘီအိုင္ေအ) ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္အကူအညီၿဖင့္တည္ေထာင္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ ရဲေဘာ္၃က်ိပ္ဝင္တို ့သည္ ေရွးရိုး အစဥ္အလာ ၿမန္မာစစ္ရာထူးမ်ားကို မသိ ေတာ့ေခ်။ ထိုေႀကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အႀကီး ဆံုးရာထူးဟုထင္မိကာ၊ ဗိုလ္မွႉးကို “ေမဂ်ာ” အဆင့္နွင့္သာ ဘာသာၿပန္ခဲ့မိႀကသည္။ ထိုေႀကာင့္လည္း ဗိုလ္မွႉးေအာင္ဆန္း ျဖစ္ခဲ့ရမည့္အစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ၿမန္မာအဘိဓာန္အက်ဥ္းခ်ဳပ္၌လည္း “ဗိုလ္မွႉး”ကို ဗိုလ္ႀကီးအထက္ ဒုတိယဗိုလ္မွႉးႀကီးေအာက္ရာထူး ဟု သာရွင္းျပထားၿပီးယခုေခတ္ ၿမန္မာအဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ အားလံုးလိုလို၌ပင္ ဗိုလ္မွႉးကို “ေမဂ်ာ”ဟုသာ အဓိပၸါယ္ေပးထားရကား  ၿမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၈၆ အဂၤလိပ္ၿမန္မာ ပထမစစ္ပြဲ ၊ ဘႀကီးေတာ္ ဘုရားၿပန္ ေသာအမိန္ ့ “မဟာဗႏၶဳလ အားဗိုလ္မွႉးအၿဖစ္ခန္ ့အပ္ၿပီးရာမူး ပန္းဝါ စစ္မ်က္နွာသို ့ခ်ီေစရမည္” ဟူေသာ အပုိဒ္ကို “Maha Bandoola is promoted to the rank of Field Marshal” ဟုဘာသာျပန္ရမည့္အစား ၎ အဘိဓာန္ကို အသံုးခ်၍ဘာသာၿပန္လိုက္ပါက “Maha Bandoola is promoted to the rank of Major ဟုသာၿပန္ႀကေပေတာ့မည္။ ၿမန္မာစာေပနွင့္သမိုင္း ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားအတြက္မွာမူ ဖဦးထုပ္ကို ရမရစ္ဘဲစသတ္ကာ “အမေလး၊ ဖစ္မွဖစ္ရေလ၊ ဒုကၡပါဘဲ၊ ငါတို ့စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ ခမ်ာေတာ့ ေသၿပီး အႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ႀကာမွ ရာထူးခ် ခံေနရပါပေကာ” ဟုသာၿငီးၿငဴရေတာ့မည္လား မသိေပ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး၊  ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆိုသည့္ရာထူးမ်ား

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး၊  ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆိုသည့္ရာထူးမ်ားမွာလည္း ၁၉၈၈ ခုေနာက္ပိုင္းမွေပၚလာေသာ ရာထူးမ်ားႏွင့္အေခၚၿဖစ္သည္။  Senior General, Vice Senior General ဆိုေသာစကားလံုးမ်ားကိုလည္း အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္မ်ား၌မေတြ႔ရေပ။ Wikipedia ၌လည္းမပါပါ။

ယခင္က “ဖီးမာရွယ္” ကို စစ္သူႀကိီး ဟုသာဘာသာၿပန္သည္။ ပထမ ကမၻာစစ္အတြင္းက ထင္ရွားသည့္ “ဖီးမာရွယ္” ႀကီးမ်ားၿဖစ္ေသာ ဂ်ာမနီမွ ဟင္ဒင္ဘုဂ္ Paul von Hindenburg ၊ ၿပင္သစ္မွ မာရွယ္ေပတန္း Philippe Pétain ၊ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ေက်ာ္ၾကားသည့္ “ဖီးမာရွယ္”မ်ားၿဖစ္ေသာ ေမာင္ဂိုမာရီ Bernard Montgomery  (ၿဗိတိသ်ွ) “၊ ရုမ္းမဲလ္ Erwin Rommel (ဂ်ာမန္)၊ ေတရာအုခ်ိ Hisaichi Terauchi (ဂ်ပန္)၊ ဇူးေကာ့ဗ္ Georgy Zhukov (ရုရွား) တို ့ကိုလည္း စစ္သူႀကီး ဟုသာဘာသာၿပန္သည္။

တခါတရံဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးဟုလည္းေရးသည္။ သို ့ေသာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးဆိုေသာေဝါဟာရမွာ အသံုးမတြင္။ ကမၻာ့ သမိုင္းစာအုပ္မ်ား၌လည္း ၿဗိတိသ်ွစစ္သူႀကီး  ေမာင္ဂိုမာရီ၊ ဂ်ာမန္စစ္သူႀကီး ရုမ္းမဲလ္ ဟုသာေရးသည္။ အေမရိကန္စစ္တပ္တြင္ “ဖီးမာရွယ္”ဆိုေသာရာထူးမရွိ၊ ႀကယ္ငါးပြင့္တပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာထူးမ်ားသာ ရွိ သည္။ ၎တို ့ကို Five Star General ဟုသာေခၚသည္.။ Senior General ဟုမေခၚ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မက္ အာသာ Douglas MacArthur နွင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အိုင္ဆင္ေဟာင္ဝါ Dwight D. Eisenhower တို ့မွာ ႀကယ္ငါးပြင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားၿဖစ္သည္။ ႀကယ္ငါးပြင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးကိုလည္း စစ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေနခိ်န္၌ သာ တပ္ေပါင္းစုဦီးမႉးရာထူးယူရမည့္သူကိုသာေပးသည္။  စစ္ႀကီးမ်ားမျဖစ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ၾကယ္ေလး ပြင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးမ်ားသည္ အျမင့္ဆုံးစစ္ရာထူးျဖစ္သည္။

Wikipedia ၏အဆိုအရ “ဖီးမာရွယ္”နွင့္ႀကယ္ငါးပြင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးထက္ၿမင့့္ေသာ အႀကီးဆံုး စစ္ဗိုလ္ ႀကီးကို Generalissimo ဟုေခၚသည္။  လူၿပိန္းနားလည္ေအာင္ အလြယ္ဆံုးအရွင္းဆံုးေျပာရလွ်င္
Generalissimoဂ်င္နရယ္လစ္ဇီမို  ဆိုသည္မွာ “စစ္ဘုရင္”၊ “စစ္အာဏာရွင္” သာျဖစ္သည္။ တရုတ္ၿပည္ မွ ခ်န္ေကရွိတ္နွင့္ စပိန္မွ ဖရန္ကို တို ့မွာ Generalissimo မ်ားၿဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္၎တို ့အမည္ကို ၿမန္ မာ လို ေရးေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်န္ေကရွိတ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဖရန္ကိုသို ့မဟုတ္ ဂ်င္နရယ္ လစ္ဇီမို ခ်န္ ေကရွိတ္၊ ဂ်င္နရယ္လစ္ဇီမို ဖရန္ကို စသၿဖင့္သာေရးခဲ့သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ Senior General ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉး ႀကိီး ဆိုသည္ ့ရာထူးနွင့္အေခၚမွာ ၿမန္မာၿပည္၌သာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထြင္ခဲ့ေသာ ရာထူးနွင့္ အမည္ ၿဖစ္သည္။

ဦးေနဝင္းခမ်ာမွာ ထိုရာထူးနွင့္အေခၚကို မထြင္ခဲ့မိသၿဖင့္ ေသရြာမွေနာင္တရေကာင္းရမိေနေပလိမ့္မည္။ သူေကာင္းစားခဲ့စဥ္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းဟုသာအေခၚခံခဲ့ရၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကိီးေနဝင္း သို ့မဟုတ္ Senior General Ne Winဟုအေခၚမခံခဲ့ရဘဲ ေသရြာလားခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ အနာဂတံသ ဉာဏ္ေတာ္ရခဲ့ေသာရဟန္းေတာ္တပါးပါးကေသာ္၎၊ ပုဂၢိဳလ္ထူးတဦးဦးကေသာ္၎ သူ႔တပည့္မ်ားသည္ တရုတ္ဇာတ္ထဲကလို “စူ႔ထက္စူ လူစြမ္းေကာင္း” လုပ္ျပကာ ဆရာ့ထက္လက္စြမ္းျပေတာ့မည္ကို ႀကိဳျမင္ ခဲ့ရၿပီးေဟာထားခဲ့ပါက မည္သူ႔ကိုမွ် “ဗိုလ္မထား” လိုခဲ့ေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ဂ်င္နရယ္ လစ္ဇီမို ေနဝင္း ဟုအေခၚခံခဲ့ေကာင္းခံခဲ့ေပလိမ့္မည္။

“ဗိုလ္”ဟူေသာေဝါဟာရကို စစ္တပ္ပိုင္သေဘာမ်ိဳ းလုပ္လာႀကျခင္း

၁၉၆၂ ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ “ဗိုလ္”ဟူေသာေဝါဟာရကို စစ္တပ္ပိုင္ သေဘာမ်ိဳ းလုပ္လာႀကသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွားေတြ ့နိုင္ေပသည္။ ဥပမာ ယခင္က “ဗ” နွင့္ “ဗိုလ္”ဟုေရးခဲ ့ေသာ မ်က္နွာၿဖဴမ်ားကို “ဘ” ၿဖင့္ “ဘို” ဟုေၿပာင္းေရးေစသည္။ ဗိုလ္ၿဖဴ ၊ ဗိုလ္နီ၊ ဗိုလ္ေမာင္၊ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မ ၊ စေသာ လူအမည္မ်ား ကိုလည္း “ဘ” ၿဖင့္ ေၿပာင္းကာ ဘိုၿဖဴ ၊ ဘိုနီ၊ ဘိုေမာင္၊ ဘိုႀကီး။ ဘိုမ ဟုသတ္ပံုေၿပာင္းလဲ ေရးေစသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္ႏွာျဖဴ “ဗိုလ္” ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေပၚေပါက္လာေသာ ဗိုလ္စားပဲ ၊ ဗိုလ္စားငွက္ ၊ ဗိုလ္ေက၊ ဗိုလ္တဲ ၊ ဗိုလ္ထိုင္အိမ္သာ စေသာ အသံုးအနွံုးမ်ားကိုကား “ဗ” နွင့္ “ဗိုလ္”ဟု ယခင္က အတိုင္းသာေရး ေနသျဖင့္ ယင္းသတ္ပံုက်မ္းဝိေရာဓိျဖစ္ေနပံုမွာ “လယ္ျပင္ဆင္သြားသလို” ထင္ရွားေနေပသည္။ ၎ျပင္ ၿမန္မာသတ္ပံုက်မ္းမ်ားႏွင့္အဘိဓာန္မ်ားတြင္ “ဘို” ကိုမေတြ႔ရပါ။  ေရႊဘို၊ မုဆိုးဘို တို႔မွလြဲၿပီး “ဘို” အသံုး အလြန္ရွားပါသည္။

ၿမန္မာဘာသာ၌ “ဗ” ေရးနည္း ႏွင့္ “ဘ“ ေရးနည္းမွာ ေရွး ပေဝဏီကပင္ ကြဲၿပားၿခားနားခဲ ့ၿပီးၿဖစ္သည္။ အသံထြက္ တူေသာ္လည္း၊ စာလံုးေပါင္း မတူ၊ အမ်ားအားၿဖင့္ ပါဠိဘာသာ နွင့္ အၿခားဘာသာတို ့မွလာ ေသာစကားလံုးမ်ားကို “ဗ” ၿဖင့္ေရးသည္။ “ဘ” ၿဖင့္မေရးပါ။ ဥပမာ။ ဗုဒၵ ၊ ဗာရာဏသီၿပည္၊ ဗိမိၼသာရမင္း၊ နိဗၺာန္၊ အိုင္ယာလန္ၿပည္မွ ဒဗၺလင္ၿမိဳ႕ စသည္တို ့ကို “ဗ” ၿဖင့္ ေရးရသည္။ “ဘ” ၿဖင့္မေရးရပါ။ လူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံု၊ စသည္တို ့သည္ ဘုမၼိ မွလာသၿဖင့္ “ဘ”ၿဖင့္ေရးရမည္။ ၿမန္မာစာအေရးတြင္ ေသးေသးတင္နွင့္ “မ”သတ္တူသည္၊ ေသးေသးတင္ဆိုသည္မွာ “မ”သတ္ကိုအတိုေကာက္ ေရးထားၿခင္းၿဖစ္သည္။  ေရႊဘို ၊ မုဆိုးဘို စသည္တို ့ကို ဘကုန္းလံုးႀကီးတင္ တေခ်ာင္းငင္ “ဘို” ဟုသာေရးသည္။ မည္သည့္အခါကမွ “ဗ” ၿဖင့္မေရး။

ၿမန္မာတို ့တြင္ ေရးေတာ့အမွန္ ဖတ္ေတာ့အသံ ဆိုေသာ စကားရွိသၿဖင့္ ဘ၊ ဖ၊ ႏွင့္ ပ အခ်ိဳ႕မကြဲသည္ ့ အေရးမ်ားရွိခဲ ့သည္။ ဥပမာ။ ကုလားပဲ၊ ဟု “ပ” ၿဖင့္ေရးေသာ္လည္း၊ ကုလားဘဲဟု “ဘ” သံထြက္သည္။
သို ့ရာတြင္ မတ္ပဲ၊ ပဲနီေလး၊ ပဲေတာင့္ရွည္ စသည္တို ့တြင္ “ပ”သံသာထြက္သၿဖင့္၊ သတ္ပံု အမွန္မွာ “ပ” ၿဖင့္ေရးေႀကာင္းထင္ရွားသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ေမွာ္ဘီ ဟုေရးေနႀကေသာၿမိဳ ့ကို ယခင္က မြန္ဘာသာ အေခၚအေဝၚ အတိုင္း ေမွာ္ပီ ဟုသာေရးခဲ့သည္။ ေမွာ္ပီဆရာသိန္း၏အမည္ပင္ “ပ”ၿဖင့္ပီထားခဲ့သည္။

“ဘ”နွင့္ “ဖ”အေရးအသားမ်ားမွာလည္း ၁၉၅၀ ခုနွစ္မ်ားအထိ မကြဲၿပားေသး။ ဥပမာ ယခုေခတ္ေရးေန ႀကေသာ ဖားသတၱဝါ၊ ဖတ္စာ စသည္တို ့ကို ထိုေခတ္က “ဘား၊ ဘတ္စာ” ဟုသာေရးထားၿပီး ဖတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္မူ ေရးေတာ့အမွန္၊ ဖတ္ေတာ့အသံဟုူေသာထံုးကို ႏွလံုးမူ ၍ “ဖ”သံၿဖင့္၊ ဖတ္ရသည္။ အဂၤလိပ္ ေခတ္က နံမည္ႀကီးခဲ့ေသာဇာတ္မင္းသားႀကီးဦးဘိုးစိန္က ၎၏အမည္ကို “ဘ”ၿဖင့္ေပါင္းခဲ့ေသာ္လည္း အသံထြက္မွာ မူ “ဖ” အသံထြက္သည္။ ထိုေခတ္က ဝဇီရာဗုဒၵိ ေခၚ သဒၵါ ဘုရားဟု ဘြဲ ့ရခဲ့ေသာ ၿမန္မာ စာပညာရွင္ႀကီး ဦးဖိုးစိန္ကေတာ ့”ဖ”သံထြက္သမွွ်ကို “ဖ” ၿဖင့္သာေရးေစလိုသၿဖင့္ “ဖဦးထုပ္” ဦးဖိုးစိန္ ဟူေသာဘြဲ ့ရခဲ့သည္။ စာေရးဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ႏႇင့္နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္တု႔ိသည္လည္း ၎တို႔ ၏ အမည္ကို “ဘ”ၿဖင့္ေပါင္းခဲ့ေသာ္လည္း အသံထြက္မွာ မူ “ဖ” အသံထြက္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ “ဘ”၊ “ဖ၊” နွင့္ “ပ” ေရးထံုးတို ့မွာ၊ အခ်ိဳ ့ေနရာမ်ားတြင္ ေရာေထြးလ်က္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း “ဗ” နွင့္ “ဘ”ေရးထံုး မွာမူ ေရာေထြးနိုင္စရာ အေႀကာင္းမရွိပါ။

စာတိုက္ဗိုလ္၊ လမ္းဗိုလ္၊ ဆည္ဗိုလ္၊ ဂါတ္ဗိုလ္၊ စေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး နွင့္စီမံခန္ ့ခြဲေရး တာဝန္ယူထား ရ ေသာ အရပ္ဖက္ဌာနအရာရွိမ်ားအတြက္ သံုးေသာ “ဗိုလ္”မ်ားကိုလည္း “စာတိုက္ဦးစီးမႉး”၊ “ဆည္ဦးစီး မႉး”၊   “စာတိုက္မႉး”၊ ဆည္မႉး” စေသာေဝါဟာရသစ္မ်ားျဖင့္အစားထိုးေလသည္။ ကာကြယ္ေရးဗိုလ္၊ ကင္း ဗိုလ္စသည့္ အျခား လက္ နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားမွ “ဗိုလ္”မ်ားကိုလည္း  ကာကြယ္ေရးမႉး၊ ကာကြယ္ေရး ေခါင္းေဆာင္၊ ကင္းမႉး၊ ကင္းေခါင္းေဆာင္စေသာေဝါဟာရသစ္မ်ားျဖင့္အစားထိုးေလသည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ မ်ားက “ရဲဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟုေခၚခဲ့ၿပီး စစ္တပ္မွဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္) အဆင့္ရိွေသာရာထူးကိုလည္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ကပင္ “ဗိုလ္” မပါေစရေတာ့ဘဲ ရဲခ်ဳပ္ ဟုေျပာင္းလဲေခၚေဝၚေစသည္။ ၁၉၆၂ ခု စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ လက္ရွိ ရဲခ်ဳပ္ကို ပင္စင္ေပးလိုက္ကာ ရဲခ်ဳပ္၏ရာထူးအဆင့္ကိုလည္း စစ္တပ္မွဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္အဆင့္ႏွင့္သာညီသည္ဟု  အဆင့္တဆင့္ခ်ကာ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္လိုက္သည္။

ျမန္မာစစ္ဗိုလ္မ်ားႏႇင့္အစိုးရသတင္းစာမ်ားသည္ အၿခားတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုုင္ အဖြဲ ့အစည္းမ်ားမွ အရာရွိမ်ားကိုလည္း “ဗိုလ္”တပ္၍ မေခၚႀကေတာ့ေပ။ ဥပမာ ကရင္လက္နက္ကိုင္တပ္မွ”ဂ်င္နရယ္” အဆင့္ရွိသူ ဗိုလ္ၿမကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၿမဟု “ဗ” နွင့္မေရးဘဲ ဘိုၿမ ဟု “ဘ” ၿဖင့္ သာေရးေလသည္။ တခါ တရံ ရုိင္းျပ ႏွိမ့္ခ်စြာ “ငျမ” ဟုပင္ေရးခဲ့ေသးသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ ဗမာအစိုးရဘက္မွ ဆက္သြယ္ေရးအရာရွိ “ကာနယ္” လွမင္းက ကရင္ “ဂ်င္နရယ္” ဗိုလ္ၿမကို ေတြ ့ေသာအခါ အန္ကယ္ၿမ ဟုသာ ေခၚခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ႀကည့္လိုက္လ်ွင္ ဗိုလ္ၿမက ဗိုလ္လွမင္း ၏ ဦးေလးအရြယ္ ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ အာရွ တိုက္သားထံုးစံအတိုင္း ယဥ္ေက်းမႈအရ အန္ကယ္ ေခၚသည္ ဟုယူဆနိင္ေသာ္လည္း၊ အမွန္မွာမူ ၿမန္မာစစ္တပ္မွ “ကာနယ္” တဦးက (၎တို ့၏ အယူအဆအရ) ကရင္ ေသာင္းက်န္းသူ သူပုန္တပ္မွ အရာရွိႀကီးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟု မေခၚလို ၍လည္းေကာင္း ၊ အေလးမၿပဳလို၍လည္းေကာင္း၊ ၿဖစ္ဟန္ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ထိုစဥ္ကဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ၿဖစ္ေနသူ ဗိုလ္ခင္ညြန္ ့နွင့္ ဗိုလ္ၿမတို ့ရန္ကုန္တြင္ ေတြ ့ႀကရာ၌လည္း ဗိုလ္ခင္ညြန္ ့သည္ဗိုလ္ၿမအား ဖထီး (ကရင္ဘာသာၿဖင့္ အဘ သိုိ ့မဟုတ္ ဦးေလး) ဟုသာေခၚေလေတာ့ သည္။ သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဗိုလ္ၿမကလည္း ဗိုလ္ခင္ညြန္ ့ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္ ့ဟုမေခၚဘဲ  ကရင္ ဘာသာၿဖင့္ ဖိုးဒို ( တူေမာင္၊ တူကေလး) ဟုေခၚကာ “ပါးကုိက္ နားကိုက္” သေဘာမ်ိဳး တန္ၿပန္ အစြမ္းၿပ ေလေတာ့၏။

ဤနည္းၿဖင့္ ဗိုလ္ဟုူေသာေဝါဟာရမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းေခတ္မွစကာ စစ္တပ္တဦးတည္းပိုင္စကားလံုးအၿဖစ္ တျဖည္းျဖည္း ေမာင္ပိုင္စီးၿခင္းခံရေလေတာ့သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီနည္းအရ အုပ္ခ်ပ္ေသာအစိုးရတက္လာႏိုင္ေစရန္ ႀကိဳးပန္းမႈမ်ားကို ” ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ” ဟုေျပာပါသည္။ ၎အဆိုအမိန္႔ မွန္ ေၾကာင္း အရွင္းဆံုးဥပမာတခုကိုျပရပါက ၿဗိတိသွ်ကုိလိုနီေခတ္ကလည္း မ်က္ႏွာျဖဴ “ေဘာင္းဘီ၀တ္ ဗိုလ္”မ်ားႏွင့္မ်က္ႏွာျဖဴမဟုတ္ေသာေဘာင္းဘီ၀တ္ “ဗိုလ္ႀကက္ေခ်း”မ်ားသည္ “ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေရႊထီး ေဆာင္း” ဟုဆိုရမည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကိုရခဲ့ကာ ၎တို႔ကိုျပည္သူျပည္သားမ်ားက သခင္ေခၚရၿပီး ဘုရား ထူးေနရေသာေခတ္ျဖစ္ခဲ့သလို ယခုေခတ္ “ဒုတိယကိုလိုနီေခတ္” တြင္လည္း “ေဘာင္းဘီစိမ္း၀တ္ဗိုလ္” မ်ားႏွင့္ “ေဘာင္းဘီစိမ္းခြၽတ္ၿပီး အခ်ိတ္လံုခ်ည္ဝတ္ထားေသာ ဗိုလ္ေဟာင္း” မ်ားကို  ျပည္သူျပည္သား မ်ားက လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ေနရၿပီး သူတို႔အမိန္႔မွန္သမွ်ကို “မွန္ွလွပါ။ ေလွ်ာ္ကန္ သင့္ျမတ္လွေၾကာင္း ပါဘုရား” လုပ္ေနရဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

နိဂံုး။

ေလးစားအပ္ပါေသာစာရႈသူမ်ားခင္ဗ်ား …

နိဂံုးခ်ဳပ္ရာတြင္ စာေရးသူအတြက္ စဥ္းစားစရာမ်ားေပၚလာပါသၿဖင့္ ေအာက္ပါပုစၧာမ်ားကို ေလးစားအပ္ ပါေသာ စာရႈသူမ်ားအတြက္ထားခဲ့ပါသည္။ အေျဖေပးပါရန္ပါခင္ဗ်ား။

( ၁) “ဖီးမာရွယ္” သည္ ၾကယ္ေလးပြင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးထက္ၿမင့့္သည္။  “ဖီးမာရွယ္” ထက္ၿမင့့္ေသာ အႀကီးဆံုးစစ္ဗိုလ္ႀကီးကို Generalissimo ဟုေခၚသည္ဟုဆိုထားခ်က္ရွိရာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆို သည့္ ရာထူးကလည္း  ၾကယ္ေလးပြင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးထက္ၿမင့့္ေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆိုသည့္ ရာထူး၏ေအာက္တြင္ရွိသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ဆိုသည့္ရာထူးသည္ “ဖီးမာရွယ္” အဆင့္ရိွၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးဆိုသည့္ရာထူးက Generalissimo အဆင့္ဟုပင္ယူဆရေတာ့မည္ေလာ။

(၂) ေမးခြန္းအမွတ္တစ္ကို “ဟုတ္သည္၊ ညီသည္”ဟုေျဖခဲ့ပါက အဘယ့္ေၾကာင့္ အျပည္ျပည္မွလူတကာ  နားလည္ႏိုင္ေသာ “ဖီးမာရွယ္”ႏွင့္ Generalissimo ဟုမေခၚဘဲ Vice Senior General ႏွင့္ Senior General ဆိုေသာေဝါဟာရသစ္မ်ားထြင္ခဲ့ရပါသနည္း။

( ၃)  Generalissimo ဂ်င္နရယ္လစ္ဇီမို ဆိုသည္မွာ “စစ္ဘုရင္”၊ “စစ္အာဏာရွင္” ျဖစ္သျဖင့္ လူ ၾကား  ေကာင္းေအာင္ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ရာထူးအမည္သစ္မ်ားကိုထြင္လိုက္ခဲ့ျခင္းပင္ေလာ။

(၄)  ေမးခြန္းအမွတ္တစ္ကို  “မဟုတ္ပါ” “၊ မညီပါ” ဟုေျဖခဲ့ပါက “Promotion to the rank of Field marshal or Five Star General required extraordinary military achievement by a general such as a wartime victory.” (“ဖီးမာရွယ္” သို႔မဟုတ္ ႀကယ္ငါးပြင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးရရိွရန္  ၾကယ္ ေလးပြင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတေယာက္သည္ စစ္ေရးေျပာင္ေျမာက္ထူးခြၽန္မႈတခုခု၊ ဥပမာ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ အေရး ပါေသာ တိုက္ပြဲႀကီးတခုကို ရြတ္ရြတ္ခြၽန္ခြၽန္ေအာင္ျမင္ျခင္း စသည့္ အရည္အခ်င္းတို႔ကိုျပသခဲ့ၿပီးျဖစ္ရ မည္) ဟု ဆိုထားသည့္အခ်က္ႏွင့္ ၿငိေနသျဖင့္ (ဝါ) မညီေသာေၾကာင့္  “ဖီးမာရွယ္” ႏွင့္ Generalissimo ဟု မေခၚခဲ့ျခင္းပင္ေလာ။

က်မ္းကိုး။

1.    Department of the Myanmar Language Commission, Myanmar English Dictionary, Yangon,1993
2.    Maung Htin Aung, A History of Burma, Columbia University Press, 1967
3.    U Tin Htway, Word-Borrowing and Word-Making in Burmese Language, South Asian Digest of Regional Writing, Vol. 4: Essays on Transliteration, University of Heidelberg, Germany, 1975
4.    ပါေမာကၡဦးဧေမာင္၊ ပုဂံေက်ာက္စာလက္ေရြးစင္၊ ရန္ကုန္၊ ၁၉၅၈
5.    ျမန္မာစာဌာန၊ ျမန္မာအဘိဓာန္အက်ဥ္းခ်ဳပ္၊ ရန္ကုန္၊ ၁၉၉၁။
6.    နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္၊ ေရွးေခတ္ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွတ္စုမ်ား၊ စာေပဗိမန္၊ ရန္ကုန္၊ ၁၉၆၇

မွတ္ခ်က္။ ကဝိလကၡဏာသတ္ပံုက်မ္းလာ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းမ်ားကိုသာသံုးထားပါေၾကာင္း။


နီဂ်ဴလိုင္ (မိုးမခ) ဧျပီ ၁၈၊ ၂၀၁၅

ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူး

ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူး
ေရးသူ- သခင္ဘေမာင္


ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္မတိုင္မီ ျမန္မာဘုရင္ သီေပါမင္း လက္ထက္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာေပးေသာ ေခတ္ထိ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္မွ်အတြင္း တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္း အစိုးရအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးမိုးပံုတို႔ကို ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ ရေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကသည့္အခါ စပ္မိစပ္ရာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပေရးစသည္မ်ားကို ေျပာၾကရင္း ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ဆရာႀကီး ျဖတ္သန္းေတြ႔သိခဲ့ရေသာ မင္း အစိုးရမ်ားအနက္ ျပည္သူတို႔၏ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး စသည့္အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံုတို႔သည္ မည္သည့္အစိုးရ ေခတ္၊ မည္သည့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ေကာင္းမြန္၍ မည္သည့္အစိုးရေခတ္ မည္သည့္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္ပါသလဲဟု ေမးျမန္းၾကပါသည္။

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက အထက္ပါအေမးစကားကို ေအာက္ပါပံုပမာကေလး ျဖင့္ မိန္႔ဆို ေျဖၾကားပါသည္။

အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ဆိုေတာ့ အုပ္က ၁၊ က်စ္က ၂၊ ေက်ာ္က ၂၊ ေအးက ၁၊ အစဥ္အလိုက္ခ်ၾကည့္ရင္ ၁၂၂၁ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ဟာ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႔ကို မင္းတုန္းဘုရင္ႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ျဖစ္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔ တည္ေဆာက္တာႏွင့္ မႏၱေလးနန္းတည္ေဆာက္တာ တခ်ိန္တည္း တႏွစ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၉ မွာ တည္ေဆာက္ၿပီး၊ က်ံဳးၿမိဳ႔႐ိုးအစ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို ၁၂၂၁ ခုႏွစ္မွာ စတင္ တည္ေဆာက္တယ္။ ၿမိဳ႕ ေတာ္တည္ေဆာက္မဲ့ေနရာကိုေတာ့ ၁၂၁၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး၊ ေတာ႐ွင္း ေျမညႇိလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မွတ္သားလို႔ လြယ္ေအာင္ဆိုၿပီး က်ံဳးၿမိဳ႕ ႐ိုး ပနက္ခ်တည္ေဆာက္တဲ့ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ကို အုပ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလးတည္ လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့ၾကတယ္။

မင္းတုန္းမင္းသားဟာ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္မွာ အာဏာရ႐ွိခဲ့တယ္။ အာဏာရ႐ွိတာကို အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသား ကေနာင္ၿမိဳ႕ စားရဲ႔ သတၱိ႐ွိမႈနဲ႔ လုပ္ရည္ၾကံရည္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ မင္းသားဆိုတာက ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေခတ္မွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠဌ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သခင္ထိပ္တင္ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႔ အဖိုးျဖစ္တယ္။

စကားစပ္မိလို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း နဲနဲေျပာရအံုးမယ္။ သူ႔ရဲ႔ အိမ္႐ွင္မဇနီးက တို႔သီေပါဘုရင္ရဲ႔ တတိယ သမီးေတာ္ေပါ့။ သီေပါဘုရင္က မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ သားျဖစ္ေတာ့ တတိယသမီးေတာ္ဟာ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမးေပါ့ကြယ္။ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ အရင္းျဖစ္ၾကတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ေျမး သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မင္းတုန္းဘုရင္ရဲ႔ ေျမး တတိယသမီးေတာ္တို႔ဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္၀မ္းဘဲကြဲၾကေသးတာကလား။ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။

တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးက ဆရာတို႔ပါ၀င္ၿပီး နာယက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့အခါ သူလဲ ေတာ္ေတာ္ကူညီအားေပးေဘာ္ ရလာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ သမက္ျဖစ္ေပမဲ့ ပေဒသရာဇ္စိတ္ မ႐ွိ႐ွာပါဘူး။ ဆင္းရဲသား ပစၥည္းမဲ့မ်ား အတြင္းမွာပဲ အေရာတ၀င္ ဆက္ဆံေနထိုင္လိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိတာကို သိရတယ္။ ေနလဲေနတယ္။
တို႔ဗမာအစည္း႐ံုးႀကီးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးကိစၥအတြက္ မံု႐ြာအထက္ ကနီကနဲတို႔ မင္းကင္းတို႔ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔႐ြာေတြကို ဆရာတို႔ သြားၾကတဲ့အခါ ပထမတေခါက္တုန္းကဆိုရင္ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ သိပ္မ႐ွိပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ထားတဲ့ လူေလာက္ပဲ သေဘၤဆိပ္က ဆီးႀကိဳၾက၊ ဆရာတို႔ဆီ လာေမးၾက ျမန္းၾကတာဘဲ။ တရားပြဲတို႔ ေဆြးေႏြးပြဲတို႔ ဆိုရင္လဲ ၾကက္ပြဲငွက္ပြဲေလာက္ေတာင္ မစည္ပါဘူး။

ဆရာတို႔လဲ စိတ္မေက်နပ္တာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီအခါ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ေခၚသြားၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မင္းရဲ႔ေျမး၊ သီေပါဘုရင္ရဲ႔ သမက္ မင္းသားထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး ပါတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္လိုက္တယ္။ အဲဒီသတင္းလဲ ၾကားေရာ ေတာေရာၿမိဳ႔ပါဆိုသလို မင္းသားကို ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ ဆရာတို႔ကို သေဘၤဆိပ္က လာႀကိဳၾကတာ ကမ္းညြတ္မတတ္ပါဘဲ။ တရားပြဲေတြလဲ ၀က္၀က္ကြဲပါဘဲ။ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံလိုက္ၾကတာလဲ မေျပာပါနဲ႔။ ဗိုက္ေခြးနမ္းမတတ္ ဆိုသလိုပါဘဲ။ သူ႔အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႔ စည္း႐ံုးေရးအားဟာလဲ ေတာ္ေတာ္တက္လာတယ္။ အသင္း၀င္ေတြလဲ မ်ားလာတယ္။

ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ပေဒရာဇ္စိတ္၊ ႐ွင္ဘုရင္စိတ္ မေပါက္ေပမယ့္ လူ႐ုပ္လကၡဏာ ပံုသ႑ာန္ကေတာ့ ေ႐ွးကလူေတြအျမင္နဲ႔ဆိုရင္ တကယ္ထီးမူနန္းဟန္ ပါတယ္လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ အသားအေရလဲေကာင္း လူရည္လဲသန္႔တယ္။ အလံုးအရပ္ကလဲ လူတန္းေစ့ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ခန္႔ညားေခ်ာေမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးပါဘဲ။ သူလဲ အဲဒီ ကနီကနဲက အျပန္ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သခင္အသင္း၀င္ျဖစ္ၿပီး သူ႔အမည္ေ႐ွ႔က သခင္ဆိုတာ တိုးလိုက္လို႔ သခင္ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာဘဲ။

ေအး..ေအး.. ခုတင္က စကားဆက္ရေအာင္၊ မင္းတုန္းမင္းသား အာဏာရ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ညီေတာ္အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားရဲ႔ လုပ္ရည္ ၾကံရည္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေနာင္ေတာ္ ပုဂံမင္းလက္ထက္ အမရပူရၿမိဳ႔မွာ မင္းတုန္းမင္းသားနဲ႔ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ ပုဂံမင္းရဲ႔ အိမ္ေတာ္ပါမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႔မွဴးမတ္မ်ားက မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားတို႔ ႐ွိေနၾကရင္ သူတို႔ ၾသဇာမႀကီးမွာ သူတို႔သေဘာက် မလုပ္ၾကရမွာ ေတြကို စိုးရိမ္ၿပီး လုပ္ၾကံပစ္ၾကဘို႔ ၾကံစည္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားက ရိပ္မိေလေတာ့ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္ ျပာသိုလမွာ သားမယား အေခၽြအရံမ်ားပါ အမရပူရက မတၱရာ၊ အဲဒီကမွ အေနာက္ဖက္ကူးၿပီး ေ႐ႊဘိုအထိ ထြက္သြားၾကတယ္။

ေ႐ႊဘိုေရာက္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္းသားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေနရစ္ေစၿပီး ကေနာင္ မင္းသားက ဗိုလ္ပါရဲမက္မ်ားကို ဦးစီးၿပီး အမရပူရကို ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ၀ိုင္းရံလုပ္ၾကံေတာ့မွ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္တေပါင္းလထဲမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ေ႐ႊဘိုက ေနာင္ေတာ္မင္းတုန္းမင္းသားထံ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီအခါ မင္းတုန္းမင္းသားက ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္းႏွင့္မိဖုရားေရာ အေခၽြအရံမ်ားပါ ေ႐ႊဘိုသို႔ ေခၚလာေစၿပီး ေဘးေတာ္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးရဲ႔ ႐ြာေနျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔မွာ ထီးနန္းစိုက္ဖို႔ ၾကံ႐ြယ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ မူးမတ္ပညာ႐ွိမ်ားက အမရပူရၿမိဳ႔ကို ျပန္လည္ထီးနန္းစိုက္တာက ပိုမိုသင့္ျမတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အၾကံေပးၾကလို႔ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕ မွာ တႏွစ္ကိုးလ ဆိုသလို ေနၿပီးမွ ၁၂၁၅ ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ အမရပူရၿမိဳ႔ကိုျပန္ၿပီး ထီးနန္းစံတယ္။ ညီေတာ္ကေနာင္မင္းသားကို အိမ္ေ႐ွ႔မင္းအျဖစ္ခန္႔တယ္။ ေနာင္ေတာ္ပုဂံမင္း ကိုလဲ နန္းေတာ္ရဲ႔ အေ႐ွ႕ ေျမာက္ဘက္မွာ သီးျခားအိမ္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္နိမ့္စံအျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ထားတယ္။ တခါ အမရပူရမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခု မႏၱေလးၿမိဳ႔ေတာ္ေနရာမွာ ယာယီစံနန္း ေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ၿပီး မႏၱေလးနန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႔ေတာ္ကိုပါ တည္ေဆာက္နန္းစိုက္တယ္။

မႏၱေလးၿမိဳ႔ႏွင့္ နန္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြဟာ အသစ္စက္စက္ သံုးသင့္တာသံုးပီး အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက ပစၥည္းေတြ သံုးသင့္တာ ထည့္သံုးရေသးတယ္။ အဲဒီလို အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ထီးနန္းဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ ပစၥည္းေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ျဗဲတိုက္ကစပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာပစၥည္းေတြ၊ ဘာသာ သာသနာေရးဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ပစၥည္းေတြ၊ ဘ႑ာတိုက္ႏွင့္ စားနပ္ရိကၡာ က်ည္ေတာ္မ်ားမွ ပစၥည္းေတြ၊ မင္းမိဖုရား သားေတာ္သမီးေတာ္ နန္းေတာ္သူ နန္းေတာ္သား မ်ားရဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ စသျဖင့္ ေ႐ႊ႕ ဘို႔ေျပာင္းဘို႔ခဲယဥ္းတဲ့ အေဆာက္အဦ အရာ၀တၳဳႀကီးေတြကလြဲရင္ အကုန္လိုလို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ၾကရတယ္။

အဲဒီလို ေျပာင္းရေရႊရတဲ့အခါ ဆင္းရဲသား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားက သူတို႔လွည္း မ်ားႏွင့္သူတို႔ အမရပူရၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ေနရာအထိ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ခရယ္လို႔ နန္းေတာ္ႀကီးက တေန႔တက်ပ္ခြဲ သတ္မွတ္ေပးထားသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခုေခတ္လိုေပါ့။ လွီးၾကျဖတ္ၾကေတာ့ ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားလဲ တက်ပ္ ငါးမတ္ဆိုသလို ရၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားက မေက်နပ္ၾကဘူး။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္လဲ မေျပာရဲၾကေတာ့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး ေျပာၾကသတဲ့။ မင္းနားတေထာင္ ဆိုတဲ့အတိုင္း အဲဒီလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာတာကိုပဲ နန္းေတာ္ႀကီးက သိရလို႔ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကိုယ္တိုင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ဆင္းရဲသားလွည္းသမားမ်ားထံ သြားေရာက္စံုစမ္းတယ္။

တေန႔ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးဟာ ေန႔ခင္း ၁၂နာရီ ေလာက္မွာ ဆင္းရဲသား လွည္းသမားမ်ား သစ္ပင္ရိပ္မွာ ထမင္းစားရင္း အနားယူေနတုန္း ခ်ည္လံုခ်ည္၊ ခ်ည္အကႌ် တဘက္ (မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ) ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္းရဲသားလို ႐ုပ္ေျပာင္း၀င္သြားသတဲ့။ ပီးေတာ့ လွည္းသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေျပာရင္း အမရပူရ ၿမိဳ႔ေဟာင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ကို ပစၥည္းေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရတဲ့အတြက္ တေန႔လွည္းခ ဘယ္ေလာက္ရ သလဲလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္သတဲ့။
အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ခြန္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔႐ွိ အဖိုးႀကီးတေယာက္က နန္းေတာ္ႀကီး ကေတာ့ တက်ပ္ခြဲေပးဘို႔ အမိန္႔ခ်ထားတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီးတို႔ ရေတာ့ တက်ပ္ အလြန္ဆံုး ငါးမတ္ဆိုသလို ရသကြဲ႔လို႔ ေျဖၾကားသတဲ့။

တခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက အဖိုးႀကီးကို "ဘႀကီးက အသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိပါၿပီလဲ" လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အဘိုးႀကီးက "ဘႀကီးအသက္လား ခုႏွစ္ဆယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္" လို႔ ျပန္ေျဖ သတဲ့။

အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားက ဒီလိုဆို ဘႀကီးဟာ မွန္နန္း႐ွင္တို႔ ကုန္းေဘာင္ဘုရင္တို႔ ပုဂံဘုရင္ တို႔ကို ေကာင္းေကာင္းမီတာေပါ့ေနာ္ဟု ေမးလိုက္တဲ့အခါ အဖိုးႀကီးက မီတာေပါ့ေမာင္ရဲ႔။ မွန္နန္း႐ွင္ ကုန္းေဘာင္တို႔တြင္ ဘယ္ကမလဲ ဘိုးေတာ္ဘုရင္ကိုေတာင္ ဘႀကီးတို႔ ေကာင္းေကာင္းမီတာေပါ့ဟု ျပန္ေျပာသတဲ့။

တဖန္ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားကဆက္ၿပီး ဒါျဖင့္ ဘႀကီးရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေမးပါရေစ၊ အခုမင္းတုန္း ႐ွင္ဘုရင္အထိေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီ ဘႀကီးမီခဲ့ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ မင္းေတြ မင္းေတြေခတ္မွာ ဘယ္မင္းဘယ္လက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူျပည္သား မ်ားအတြက္ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားၿပီး စား၀တ္ေနေရး မွ်တေခ်ာင္လည္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲ။ ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာ ဆင္းရဲသားမ်ား တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အေပၚ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားျခင္းမ႐ွိဘဲ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြႏွင့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အုပ္ခ်ဳပ္ပါသလဲဆိုတာ သိပါရေစခင္ဗ်ာလို႔ ေမးလိုက္သတဲ့။

အဲဒီအခါက်ေတာ့ အဖိုးႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႔မဲ့လိုက္ၿပီး အင္း ေမးမွေမးတတ္ပေလ တူေမာင္ရာ၊ သူတို႔ ၾကားေအာင္ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး၊ ဘႀကီးေတြ႔ခဲ့သမွ် သိခဲ့သမွ်ေတာ့ မင္းဆိုတဲ့အေကာင္ေတြဟာ ဘယ္မေအ႐ိုးမွ မေကာင္းပါဘူးကြဲ႔၊ မယားႀကီးမယားငယ္ မယားေျမႇာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး သူတို႔သားမယား ေဆြမ်ိဳးတစု ေကာင္းစားေရး၊ စည္းစိမ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံႏိုင္ေရး၊ ၾသဇာအာဏာ ႀကီးမားေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာပါဘဲ။ တို႔ ဆင္းရဲသားေတာင္သူ လယ္သမား အလုပ္သမားေတြကေတာ့ သူတို႔ေကာင္းစားေရးအတြက္ အစေတးခံဘ၀က မတက္ၾကရပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေ႐ွ႔မင္းသားႀကီးလဲ ေနာက္ထပ္ဘာမွ် မေမးရဲေတာ့ဘဲ အသာထျပန္လာခဲ့ရသတဲ့။

ယခုေခတ္မွာလဲ ဆရာေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် မင္းအစိုးရဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြဟာ အဲဒီဆင္းရဲသား လွည္းသမားႀကီး ေျပာသလိုဘဲ။ ျပည္သူလူထု ေကာင္းက်ိဳးကို အဓိကထား လုပ္ၾကတာ မေတြ႔ရေသးပါဘူး။ တအိမ္ေထာင္၊ ကားတစီး တိုက္တလံုး၊ တလ၀င္ေငြ ႐ွစ္ရာဆိုတာလဲ သူတို႔ တစုအတြက္ပါဘဲဟု ေျပာဆိုကာ ရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။

{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

တို႔ဗမာသီခ်င္း၏ အဓိပၸါယ္

" တို႔ဗမာသီခ်င္း၏ အဓိပၸါယ္ "
(သခင္ဘေသာင္းကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ဆိုသည္)

တို႔ဗမာသီခ်င္းသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ ဝါဒက အဆီအႏွစ္ထုတ္ျပထားေသာ ေတးဂီတျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ သေဘာထားကို သိႏိုင္ရန္ တို႔ဗမာသီခ်င္း၏ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ရန္ လိုလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာသီခ်င္းသည္ သီခ်င္းတမ်ိဳးျဖစ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း၊ ႐ိုး႐ိုးသီခ်င္းမ်ားႏွင့္ လားလားမွ် မတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ တို႔ဗမာသီခ်င္းကို သီခ်င္းဟုပင္ ေခၚထိုက္ပါ့မလားဟု သံသယျဖစ္ဘြယ္ရွိသည္။ တို႔ဗမာသီခ်င္းသည္ မယ္ဘြဲ႔၊ ေမာင္ဘြဲ႔၊ အခ်စ္ဘြဲ႔၊ အလြမ္းဘြဲ႔ သီခ်င္း မဟုတ္။ ေယာက္်ား ႏွင့္ မိန္းမ သစၥာႏွံ ႏွစ္ပါးသြား သီခ်င္းလည္း မဟုတ္။ အမယ္ေလး အဘေလး တျပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ငိုဘို႔ ငိုခ်င္းလည္း မဟုတ္။ အခ်ဳပ္ဆိုေသာ္ တို႔ဗမာသီခ်င္းသည္ ေၾကာက္စိတ္ဝင္ေနသူတို႔အား ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္ေစျပီး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကင္းမဲ့ေနသူတို႔အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိလာေစလ်က္ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ရေကာင္းမွန္း မသိသူတို႔အား အမ်ိဳးသားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္လာေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ေပးႏိုင္ေသာ သီခ်င္းထူးတမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။

အခ်ိဳ့သေဘာေပါက္သူတို႔က  တို႔ဗမာသီခ်င္းကို ႏိုင္ငံေရးကမၼဝါသီခ်င္းဟု ေခၚၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမိဳ႕ရြာတခုခုအတြင္းသို႕ အစိမ္းသရဲမ်ား ဝင္လာေသာအခါ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ကမၼာဝါကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ရြတ္ဆိုလိုက္ၾကလွ်င္ အဆိုပါအစိမ္းသရဲမ်ားသည္ ထြက္ေျပးၾကရသည့္နည္းတူ ဗမာျပည္တြင္းဝင္၍ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔၏ဂုတ္ေပၚတြင္ ခြစီးေနၾကေသာ အဂၤလိပ္ အစိမ္းသရဲမ်ားကို ဗမာျပည္မွ ေဆာလ်င္စြာ ထြက္ေျပးေစရန္အတြက္ ေဒါမန္ပါပါႏွင့္ ရြတ္ဆိုရေသာ ကမၼဝါသီခ်င္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ယခုအခါ တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဘယ္လိုဆိုသလဲၾကည့္ၾကမည္။ တို႔ဗမာသီခ်င္းက "တေကာင္း အဘိရာဇာ တို႔ဗမာသာကီမ်ိဳးဟာမို႕ မညိဳးဂုဏ္ေတဇာ၊ ယိုးဒယားႏွင့္ ကုလားကိုပါ၊ တိုက္ခိုက္ခါ ေအာင္ခဲ့တာ တို႔ဗမာ" လို႕ အစခ်ီတယ္။ အဓိပၸါယ္က ငါတို႔ဗမာေတြဟာ ေလာေလာဆယ္အဖို႕တြင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္၌ ကြၽန္မ်ားျဖစ္ျပီး ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ျဖင့္ ေနၾကရေသာ္လည္း ယိုးဒယားကိုလည္း စစ္တိုက္လို႕ ေအာင္ခဲ့ဘူးသည္။ ကုလားကိုဆိုယင္လဲဘဲ ဘင္ဂါ ပန္းဝါ၊ ဒါက၊ ေမာက္သူဇာထိေအာင္ စစ္တိုက္လို႕ ႏိုင္ဘူးတဲ့ တေကာင္းအဘိရာဇာမင္းလက္ထက္ သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးမွ ထယ္ထယ္ဝါဝါႏွင့္ ဆင္းသက္လာခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္လို႕ တန္ခိုးၾကီးတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္ဟု ျဖစ္သည္။

"ယိုးဒယားႏွင့္ ကုလားကိုပါ တိုက္ခိုက္ခါ ေအာင္ခဲ့တာ"ဟု ဆိုျခင္းမွာ သမိုင္းျဖစ္ခ်က္အမွန္ ျဖစ္သည္။ ဤအပုဒ္မွာ လက္ငင္းဂုဏ္ယူစရာ လက္မဲ့ျဖစ္ေနေသာ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားအား အတိတ္က ဂုဏ္ေတဇာရွိခဲ့ဘူးသည့္အျဖစ္ကို စျမံု႕ျပန္၍ အားတက္လာေစရန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးေသာ အပုဒ္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ျပီး တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆက္၍ " စိန္မွန္ကင္းစစ္၊ အျဖစ္ၾကီး ျဖစ္လ်က္၊ ထင္းတလွည့္ၾကံုရ၊ ထုံးနဲ့မေသြ၊ ေလာကဓမၼတာေပ၊ ငါတို႔ကံေခ၊ ျဖစ္ရျပန္သေလ"လို႕ ဆိုျပန္သည္။ ဤအပုဒ္မွာ "ေလာကမွာ ဘယ္သူမဆို မွန္ကင္းတလွည့္၊ ထင္းတလွည့္ဆိုသလို၊ ျမင့္သည့္အခါျမင့္၊ နိမ့္သည့္အခါနိမ့္ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ဒါဟာ ဓမၼတာဘဲ၊ ဝမ္းနည္းေနစရာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကံ့ၾကံ့ခံျပီး တရားရွိၾကရမည္"လို႕ ကိုယ့္ကိုကို ႏွာႏွပ္ေပးေသာ အပုဒ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗမာတို႔၌ အျခားဘယ္သူကမွ်လာျပီး ႏွာႏွပ္ေပးမည့္သူ မရွိ။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက " သို႕ေသာ္ အရင္းကိုစစ္လွ်င္ ဗမာေျပ ငါတို႔ .... ေျပ " လို႕ ဆိုျပန္သည္။ ဤအပုဒ္ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဗမာေတြက၊ ကိုယ့္ကိုကို ႏွာႏွပ္လို႕ သတိကေလး နည္းနည္းျပန္ရလာေတာ့၊ ေဒါမာန္တက္လာျပီး ငါတို႔ဟာ အခုေလာေလာဆယ္အဖို႕မွာ အဂၤလိပ္ရဲ့ကြၽန္ျဖစ္ျပီး မ်က္ႏွာငယ္ေနရေပမဲ့၊ အရင္းအျမစ္ကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ဗမာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္ေကာင္ေတြ ပိုင္တဲ့ျပည္မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဗမာေတြ ပိုင္တဲ့ ျပည္ဘဲ၊ ငါတို႔ျပည္ကို တေန႕က်ရင္ ငါတို႔ျပန္ရရမွာဘဲလို႕ ၾကိမ္းဝါးသံေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက " ေနာင္ဥဒါန္း ဘယ္မေၾကစရာ၊ ရာဇဝင္တင္ထား၊ မ်ိဳး႐ိုးႏြယ္လာ၊ ကမ႓ာတခြင္မွာျဖင့္၊ ဗမာအထင္အရွား၊ တို႔ေခတ္တြင္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား၊ တို႔ဗမာ၊ တို႔ဗမာ မဟုတ္ေလသလား" လို႕ ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ "ငါတို႔ဟာ ကမ႓ာတခြင့္မွာ သမိုင္းအစဥ္မပ်က္ ထင္းရွားလာခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္သည္။ ကမ႓ာသာ ေၾကခ်င္ေၾကမည္ ငါတို႔ဂုဏ္သတင္းသည္ ဘယ္အခါမွ ေပ်ာက္ကြယ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ အဲသည္လို ရာဇဝင္ ထင္ရွားတဲ့ မ်ိဳး႐ိုးျဖစ္ပါလ်က္၊ အခု ငါတို႔ေခတ္က်ေတာ့မွ ညံ့ေနၾကေတာ့မွာလား တို႔ဗမာတို႔၊ ငါတို႔ ဗမာ မဟုတ္ၾကဘူးလား။ ဗမာဆိုဒါဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မညံ့ဘူး"ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဝမ္းနည္းသံျဖင့္ အားေပးျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့မွ တို႔ဗမာသီခ်င္းက (တို႔ဗမာ၊ ငါတို႔ဗမာ)၂ ဒါငါတို႔ဗမာ၊ ဒါငါတို႔ဗမာ" လို႕ ဆက္ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ "တို႔ေခတ္တြင္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား တို႔ဗမာ"လို႔ သနားစရာအသံႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးတဲ့ အခါမွာ ဗမာမ်ားက သတိရလာျပီး၊ မာန္တက္လာၾကလို႕၊ ငါတို႔ဟာ ဗမာေတြကြ၊  ငါတို႔ဟာ ဗမာေတြကြ၊ ဗမာဆိုတာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မညံ့ဘူးကြ ဘယ္ေတာ့မွ မညံ့ဘူးကြလို႔  ဟိန္းေဟာက္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက " အားလုံးညီညီ၊ ေယာက္်ားဘသား တို႔ဗမာ"လို႔ ဆက္ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္က ငါတို႔ဟာ ဗမာမ်ားျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ  ေယာက္်ားပီသရမည္၊ က်ားက်ားယားယား ရွိၾကရမည္၊ အားလုံး တေသြးတစိတ္တည္း ရွိၾကရမည္ဟု ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆက္ျပီး ဆိုျပန္သည္။ နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ။ " ေနာင္လာ ေနာက္သား ေကာင္းစားဘို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလုံးလုံးမပါ"လို႔  အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငါတို႔ဟာ တကိုယ္တကာယ အက်ိဳးအတြက္ လုံးလုံး မလုပ္ရဘူး။ ေနာင္လာေနာက္သား ေကာင္းစားဘို႔အတြက္သာ လုပ္ရမည္။ ဥပမာဆိုလွ်င္ ထန္းပင္စိုက္ျခင္းသည္ စိုက္သူေကာင္းစားဘို႔ မဟုတ္၊ ေနာက္လူမ်ား ေကာင္းစားဘို႔ အတြက္သာ ျဖစ္သကဲ့သို႕ ျဖစ္သည္။  " ေနာင္လာ ေနာက္သား ေကာင္းစားဘို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလုံးလုံး မပါ" ဆိုေသာ သေဘာတရားသည္ အလြန္႕အလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ တရားပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ့လူမ်ား က်င့္သုံးႏိုင္မည့္ သေဘာတရားမ်ိဳး မဟုတ္။ အကယ္၍  " ေနာင္လာ ေနာက္သား ေကာင္းစားဘို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလုံးလုံးမပါ" ဆိုေသာ တရားကို ႏွလုံးသြင္း၍ ရြက္ေဆာင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ တေယာက္လည္ပင္း တေယာက္ဓားတင္ၾကေသာ စားက်က္လုပြဲၾကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းလ " ရဲရဲ ဗမာပီပီ၊ ဗမာျပည္ တို႔ဗမာဘို႔ပါ"ဟု ဆက္ဆိုျပန္သည္။  အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငါတို႔ေတြဟာ ဗမာပီပီ ရဲၾကရမည္။ ဗမာဆိုတာ ဇာတိကိုက ရဲသည္။ ေၾကာက္သည္ဆိုေသာ စၾကားကို နားမလည္၊ ေၾကာက္ေမႊးမ်ား မေတာ္တဆပတ္ေနလွ်င္ တေခ်ာင္းစီ၊ တေခ်ာင္းစီ ဇာဂနာႏွင့္ ဇပ္ကနဲ ဇပ္ကနဲ ဆြဲႏုတ္ပစ္ရမည္။ ဗမာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္တို႔ရဲ့ ျပည္မဟုတ္ဘူး။  အျခား ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ရဲ့ ျပည္မွလည္း မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ ဗမာေတြခ်ည္း ပိုင္တဲ့ျပည္။ အဲဒါေၾကာင့္ နင္တို႔ အဂၤလိပ္ေတြလဲ ဗမာျပည္က ျပန္ၾကေတာ့"လို႔  ျဖစ္သည္။ တမ်ိဳးဆိုေသာ္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ဗမာျပည္က ၾကံုရာ သေဘၤာႏွင့္ အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားရန္ လူသိရွင္ၾကား ႏွင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသိအဂၤလိပ္တို႔ကို  ႏွင္လိုက္ရာတြင္ ပုဆိုးျခဳံထဲက လက္သီးႏွင့္  ႏွင္ျခင္း မဟုတ္။အဂၤလိပ္တို႔က ဗမာျပည္တြန္ အလြန္အေျခခိုင္ျပီး တန္ခိုးၾကီးေနစဥ္၌ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ရင္ဆိုင္ကာ ႏွင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တမ်ိဳးဆိုေသာ္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိန္ေခၚလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆက္ျပီး " သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ"လို႔  ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဗမာေတြဟာ ကြၽန္လို မက်င့္ရဘူး။ သခင္လို က်င့္ရမည္။ ကြၽန္လို မလုပ္ရဘူး။ သခင္လို လုပ္ရမည္။ ငါတို႔ဟာ အခိုက္အတံ့အခါတြင္ အဆင္မသင့္၍ အဂၤလိပ္တို႔၏ ကြၽန္မ်ား ျဖစ္ေနၾကရေသာ္လည္း မ်ိဳး႐ိုးဇာတိက ကြၽန္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ သခင္ေတြသာ ျဖစ္သည္။ သင္ခင္ဆိုတာ ေနလည္း ရဲရဲေနသည္။ ေသလည္း ရဲရဲေသသည္။ ေနာက္ဆုံး စက္တိုင္ကို တက္ရေတာင္ လက္ခေမာင္း ခတ္တက္သည္။ ဝမ္းဝဘို႔ ကိစၥေလးတခုအတြက္ ဘယ္သူ႕ အလိုကိုမွ် လိုက္ျပီး ဟုတ္ပါ့ဘုရား၊ မွန္ပါ့ဘုရား မေျပာဘူး။ ဟုတ္သည္ထင္လွ်င္ ဟုတ္သည္။ မဟုတ္ဘူးထင္လွ်င္ မဟုတ္ဘူးလို႔  မကြယ္မေထာင့္ ရဲရဲၾကီး ေျပာတတ္သည္။ ကြၽန္မ်ားကမူ ထိုသို႕ မွန္သည့္အတိုင္း မေျပာဝံ့။

ကြၽန္မ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အလိုဆႏၵ မရွိ။ သူတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵကို ကြၽန္မ်ားက သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ အလိုဆႏၵဟု သေဘာထားၾကသည္။ " ငါတို႔တြင္ ငါတို႔ကိုယ္ပိုင္ အလိုဆႏၵ မရွိပါ။ ငါတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵဟာဘဲ ငါတို႔ အလိုဆႏၵ ျဖစ္ပါသည္"ဟု ကြၽန္မ်ားက ေျပာၾကသည္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ "သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ။ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ"ဟု တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆိုျခင္းမွာ ဗမာေတြဟာ သခင္မ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ သခင္မ်ိဳးမ်ားပီပီ ကြၽန္စိတ္ေတြကို အျမစ္ကပါတူးပစ္၊ ( ကြၽန္ေမႊးမ်ား ရွိလွ်င္လည္း ဗ်စ္ဗ်စ္ပါေအာင္ ဆြဲႏုတ္ၾကျပီး) အစစအရာရာတြင္ တည္ျငိမ္ခန္႕ညားေသာ သခင့္ဣေျႏၵ ျဖင့္ ရန္သူကပင္ ရိုေသေလးစားလာေလာက္ေအာင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ရွိၾကရမည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။

ဤေနရာတြင္ ကြၽန္စိတ္ အလြန္ဖိစီးေနေသာ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက တို႔ဗမာအစည္းအရုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ားက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သခင္ေခၚၾကျခင္းမွာ ဝင့္ဝါျခင္းေၾကာင့္၊ ဂုဏ္ပကာသနလိုလားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စြပ္စြဲၾကဘူးသည္။ သို႕ေသာ္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္သမၼာက်မ္းစာဟု ဆိုအပ္ေသာ တို႔ဗမာသီခ်င္းက "သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ"ဟု အတိအလင္းဆိုသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူတို႔က သခင္အမည္ခံၾကျခင္းမွာ သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ခြဲ၍ သခင္အမည္ခံၾကျခင္း မဟုတ္၊ ဗမာတမ်ိဳးလုံးကိုပါ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဟု ဆိုထားသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ အာသီသမွ လူတစုကိုသာ သခင္ဇာတ္သြင္းဘို႔မဟုတ္၊ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ ဗမာမွန္သမွ် အကုန္လုံး သခင္ဇာတ္သြင္းဘို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ထိုအထဲတြင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဘဝအဆက္ဆက္က ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးခဲ့ေသာ ကြၽန္ပါရမီေၾကာင့္ သူတို႔သည္ သခင္အေခၚခံထိုက္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔နာမည္ေရွ႕က သခင္တပ္၍ ေခၚလိုက္လွ်င္ သူတို႔သည္ မတန္မရာျပဳမိသည့္အတြက္ ဝမ္းက်ေသၾကလိမ့္မည္ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသူမ်ား ပါၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္သည္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကရေပလိမ့္မည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက "မိုးေအာက္ေျမျပင္မွာ အထက္တန္းစိတ္နဲ့ စာမရီေသြး တို႔ဗမာ"ဟု ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဗမာေတြဟာ အသက္သာ အေသခံခ်င္ ခံမည္။ အေမႊးတေခ်ာင္း အကြၽတ္မခံဘူး ဆိုသည့္ စာမရီငွက္မ်ားလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရွိၾကျပီး၊ ကမ႓ာေပၚမွာ သူတို႔ထက္သာေသာ သူမ်ားရွိသည္ဟု အသိအမွတ္ မျပဳၾကဘူးဟု ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆိုျပန္သည္။ " ကမ႓ာမေၾက၊ ဗမာတေတြ၊ ဒါတို႔ေျပ ဒါတို႔ေျမ ဒါငါတို႔ေျပ၊  ဒါတို႔ေျပ ဒါတို႔ေျမ ဒါငါတို႔ေျပ၊ တို႔ဗမာ တို႔ဗမာေျပကို တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္ တို႔ေျပလို႔  မွတ္ထင္ တို႔ဝတၱရားပင္ တို႔ဗမာခင္ " ၊ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ယူဇနာ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရွိတဲ့ ဤကမ႓ာေျမၾကီးဟာ ေၾကပ်က္မသြားသမွ် ကာလပတ္လုံး ဗမာျပည္ဟာ ငါတို႔ပိုင္တဲ့ ျပည္ျဖစ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ တို႔ဗမာျပည္ကို ဗမာတိုင္းရင္းသား အကုန္လုံးက ေျမာက္ဖက္ ပူတာအိုက ေတာင္ဖက္ ဝိတိုရိယအငူအေရာက္၊ အေနာက္ဖက္ အိႏၵိယနယ္စပ္၊ အေရွ႕ဖက္ ယိုးဒယား၊ ကေမ႓ာဇ စသည့္ နယ္စပ္အေရာက္ ဗမာျပည္တဝွမ္းလုံးကို တို႔ျပည္တို႔ေျမ တို႔အိမ္တို႔ရြာလို႔  မွတ္ၾကရမည္။  တို႔ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြ အကုန္လုံးကို ေသြးသားအရင္းအျခာလို ခ်စ္ခင္ၾကဘို႔တာဝန္မွာ ငါတို႔ရဲ့ အဓိကတာဝန္ၾကီးျဖစ္သည္ဟု ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တခါ တို႔ဗမာသီခ်င္းက " အမ်ိဳးသားေရး ၾကိဳးပမ္းၾကပါ၊  တို႔ဗမာေဟ့  တို႔ဗမာ"လို႔  ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔ အမ်ိဳးသားေတြ အကုန္လုံးရဲ့ အေရးကို အျမဲတန္း ၾကိဳးစားျပီး ေဆာင္ရြက္ရမည္။ ေပါ့ဆမေနၾကရဘူးဟု ျဖစ္သည္။

ျပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းက " အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ ပမာပ၊ တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ၊ တို႔ဗမာေဟ့ တို႔ဗမာ"လို႕ ေရွ႕ေရးကို တင္ၾကိဳ၍ နိမိတ္ဖတ္လိုက္သည္။ အဓိပၸါယ္မွာ ေရာင္ျခည္တေထာင္ေဆာင္ေသာ ဘာဏုရာဇာမည္ေသာ ေနမင္းၾကီးသည္ နံနက္တိုင္း နံနက္တိုင္း အေရွ႕ဖက္မွ မပ်က္မကြက္ ဆက္ဆက္ၾကီး ထြက္လာသကဲ့သို႕ ငါတို႔ဗမာဟာလဲ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လုံးဝလြတ္လပ္ျပီး၊ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထယ္ထယ္ဝါဝါႏွင့္ ေနႏိုင္ေသာေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာလည္း အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ ပုဏၰားကို ေမးေနလွ်င္ ဆန္ကုန္႐ံုဘဲရွိမည္ဟု ျဖစ္သည္။ ( ထို႔ေနာက္ တို႔ဗမာသီခ်င္းက အဲသလို နိမိတ္ဖတ္ျပီး၍ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွ မျပည့္ခင္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္သည္  အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္ျပီး၊ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပိုင္ႏိုင္ငံအျဖစ္သို႕ ေရာက္လာသည္။ )

ျပီးေတာ့  တို႔ဗမာသီခ်င္းက " ဗမာျပည္တဝွမ္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ၊ တို႔ယာမွတ္ပါ၊ အဲဒါတို႔ဗမာ"လို႔   နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္သည္။ အဓိပၸါယ္က ငါတို႔ဟာ  အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္ၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္အိမ္မွ အိမ္မွတ္ ကိုယ့္ရြာမွ ရြာမွတ္ျပီး ခ်စ္တတ္ခင္တတ္ေသာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္စိတ္၊ ႏံုခ်ာစိတ္ကေလးေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္ျပီး ဗမာျပည္တျပည္လုံးကို ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရြာလို႔   မွတ္ျပီး ခ်စ္ၾကရ၊ ခင္ၾကရ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္။ အဲဒါမွ ငါတို႔ဟာ   တို့ဗမာဆိုတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမည္ႏွင့္ ထိုက္တန္ၾကလိမ့္မည္ဟု ျဖစ္သည္။

တို႔ဗမာအစည္းအရုံးသမိုင္းစာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပသည္။